بیماری پیرونی

شبکه اطلاع رسانی پزشک آن لاین [ پرتال اطلاع رساني ]آدرس وب سایت : www.pezeshkonline.ir

بیماری پیرونی اولین بار توسط دانشمندی به نام فالوپیوس در سال 1561 میلادی گزارش شد ولی در سال 1743 توسط جراح مشهور فرانسوی، پیرونی، کاملتر بیان شد و بیماران مرد با مشکل انحنای آلت به این عنوان معرفی شدند.

میزان شیوع بیماری پیرونی بین 0.4 تا 9 درصد بوده و علت آن ناشناخته است. ولیکن صدمات و ضربات عروقی جزیی تکرار شونده (repetitive microvascular injury or trauma) به دیواره اجسام غاری آلت پذیرفته ترین فرضیه ایست که در مورد علت این بیماری مطرح شده است. بیماری پیرونی با یک فرایند التهابی شروع می شود. این التهاب حاد طولانی باعث جایگزینی بافت نگهدارنده (connective tissue) طبیعی توسط یک پلاک فیبروتیک غیر قابل انعطاف می شود.

تشکیل پلاک می تواند باعث ایجاد خمیدگی و انحنا شود و در صورتی که انحنا شدید باشد ممکن است مانع دخول آلت به داخل واژن (مهبل) شود. شایع ترین بیماری ها و عوامل خطری که به همراه این بیماری دیده می شوند عبارتند از دیابت، بالا بودن فشار خون، اختلالات چربی، گرفتگی عروق قلبی، اختلالات نعوظ، سیگار، و مصرف زیاد الکل.

بیماری پیرونی می تواندیک بیماری مزمن یا پیشرونده باشد. این بیماری دو فاز دارد. فاز اول همان فاز التهاب حاد است که ممکن است با درد در حالتی که آلت شل است یا نعوظ دارد بروز کند و با یک ندول یا پلاک نرم و انحنای آلت آشکار می شود. در فاز دوم یا فاز فیبروتیک یک پلاک سفت قابل لمس که می تواند در آن رسوب کلسیم دیده شود (Calcification) بروز می کند که در این فاز بیماری انتظار می رود بیماری ثبات یافته و پیشروی آن قطع شود.

با گذشت زمان انحنای آلت در 30 تا 50 درصد بیماران بدتر می شود، در 47 تا 67 درصد بیماران انحنا تغییری نکرده و در 3 تا 13 درصد بیماران بهبود خودبخود رخ می دهد. بهبود در انحنای آلت معمولا در مراحل ابتدایی بیماری رخ می دهد تا در فاز نهایی بیماری، یعنی زمانی که پلاک تشکیل شده و کلسیفیکاسیون متراکم تشکیل شده است. در 90 درصد بیماران درد با گذشت زمان و معمولا در 12 ماه اول بعد از شروع بیماری برطرف می شود.

این بیماری علاوه بر ایجاد تغییر در عملکرد و فیزیولوژی آلت، باعث پریشانی در مردان شده به طوری که در 48 درصد آقایان دچار افسردگی خفیف تا متوسط شده و آنان را جهت بررسی و درمان به سمت ارولوژیست سوق می دهد.مشخص شده است افرادی که بیماری پیرونی دارند در مقایسه با مردان متاهل همسن خود، تعداد نزدیکی بیشتری داشتهاند یا از نزدیکیهای خشنی برخوردار بودهاند که احتمال ضربه به آلت در آنها بیشتر بوده است.

به عبارتی، میتوان گفت بیماری پیرونی یک بیماری بافتی مرتبط با سن است که در بیماران با تمایلات جنسی زیاد، اتفاق میافتد. ناتوانی جنسی ممكن است همراه بیماری در مردان مبتلا دیده شود كه عمدتا منشأ این ناتوانی جنسی روحی روانی است و هنوز رابطه آن بهطور مستقیم با بیماری پیرونی تایید نشده است.

در معاینه، معمولا یک پلاك پوستی سفت و فیبروتیك با حدود مشخص در بدنه آلت لمس میشود كه اندازه آن متغیر است. این پلاك عامل اصلی ایجاد درد و انحراف آلت به طرف محل پلاك است. پلاك معمولا در قسمت پشتی آلت در خط وسط قرار دارد. در برخی بیماران ممكن است چند پلاك ایجاد شده باشد و بیمار تودههای سفت متعددی را احساس كند. در موارد شدید به علت رسوب مواد كلسیمی، پلاك به شدت سفت میشود و در تصویر رادیولوژی نیز میتوان آن را مشاهده كرد.

درمان دارویی قطعی برای بیماری پیرونی وجود ندارد. این بیماری در 50 درصد موارد، پس از یك تا یكسالونیم خودبهخود بهبود مییابد. در ابتدای بیماری، تحت نظر گرفتن بیمار و حمایتهای عاطفی از بیمار توصیه میشود. پزشكان از داروهایی نظیر ویتامینE و یا قرصهای پاراآمینوبنزوییك اسید و گاهی تزریق كورتون به داخل ضایعه نیز استفاده میكنند كه موفقیت كمی در درمان بیماری داشته است. اخیرا نیز از دستگاه واكیوم برای برطرف كردن انحنای آلت استفاده میشود.

واکیوم وسیلهای است که جهت درمان اختلالات نعوظ مورد استفاده قرار میگیرد و استفاده درمانی از آنها برای مردان مبتلا به ناتوانی جنسی بیخطر است. بهندرت بیماران به روشهای جراحی و برداشتن پلاك نیاز پیدا میكنند. بررسیهای رادیولوژیك یا آزمایشگاهی در این بیماران توصیه نمیشود و تاثیری در روند تشخیص و یا درمان بیماری ندارد.

اگرچه درمان های غیر جراحی برای بیماری پیرونی (انحنای آلت غیر مادرزادی) نعوظ دردناک را بهبود می بخشند، ولی فقط درصد کمی از بیماران مجددا صاحب آلت صافی خواهند شد. هدف از جراحی تصحیح انحنای آلت تناسلی و ایجاد یک مقاربت و رابطه جنسی لذت بخش می باشد. جراحی فقط در بیمارانی توصیه می شود که حداقل 3 ماه از زمان تثبیت بیماری پیرونی (یعنی زمانی که انحنای آلت دیگر افزایش نمی یابد) گذشته باشد، اگرچه بعضی پزشکان یک دوره 6 تا 12 ماه انتظار بعد از تثبیت بیماری را توصیه می کنند.