این نارسایی ممکن است حاد یا مزمن باشد.درموارد حاد،سلامت کلیه به طورناگهانی مختل می شود که دربسیاری موارد بهبود می یابد،اما در موارد دیگر غیر قابل برگشت می باشد . در نارسایی مزمن کلیه،آسیب تدریجی باعث نارسایی دائمی کلیه می شود.هنگامی که عملکرد کلیه کاهش می یابد،به نظرمی رسد درمان غذایی نقش مهمی را در جلوگیری در جلوگیری از ایجاد مواد سمی حاصل ازسوخت و سازایفا می کندولی در مراحل پیشرفته ، دیگر رژیم غذایی نخواهد توانست تجمع مواد زائد را کنترل کندو شخص برای زنده ماندن نیاز به دیالیز پیدا می کند.دیالیز به نحو مؤثری مایعات و مواد زائد را از بدن خارج می کند،اما نمی تواند جایگزین سایر عملکردهای کلیه می شود . در میان مشکلات تغذیه ای این بیماران ، کم خونی رایج است.مواد مغذی متعددی مانند ویتامین ها ، مواد معدنی و اسیدهای آمینه در طی دیالیز از بین می روند.

انرژی :
شخص مبتلا به نارسایی حاد کلیه در بیشتر موارد از بیماری های اصلی دیگر نیز رنج می برد و دچار علائمی از قبیل : تهوع ، استفراغ وغیره نیز می باشد ، یعنی این بیماران با وجود نیاز به انرژی ، نمی توانند غذا بخورند . بدون انرژی کافی ، پروتئینها تجزیه شده ، اوره و پتاسم خون بالا می رود . مشکلاتی از قبیل بهبود نیافتن زخم ، عفونت ، ناتوانی ماهیچه و تعادل منفی نیتروژن که به طور معمول در مبتلایان به نارسایی کلیوی ایجاد شده و باعث تشدید مشکلات ایشان می گردد.میزان دقیق نیاز شخص به انرژی بستگی به سوخت و ساز بدن او دارد.

پروتئین :
میزان پروتئین مورد نیاز افراد مبتلا به نارسایی حاد کلیه نیز بستگی به سرعت سوخت و ساز او دارد . به طور معمول پروتئین رژیم غذایی آن ها باید محدود شود.

مایعات :
برای جلوگیری از زیاد یا کم شدن آب بدن ، میزان دریافت و دفع مایعات توسط بیمار بایستی با دقت کنترل شود . لازم است علاوه بر میزان ادرار دفع شده ، مقداری نیز برای آب از دست رفته از راه پوست ، ریه ها و تعریق اضافه شود.

الکترولیت ها :
در صورت کاهش حجم ادرار ، ممکن است نیار به محدود کردن مصرف سدیم باشد ، اما ممکن است با افزایش حجم ادرار بیمار ، نیاز او به سدیم تغییر کند. به همین ترتیب ، پتاسیم در بیماران با کاهش دفع ادرار محدود می شود ، مصرف پتاسیم به ویژه در افراد مبتلا به نارسایی حاد کلیه ممکن است خطرناک باشد وزندگی و زندگی فرد را تهدید کند.