پارکینسـون بعد از بیماری آلزایمر معمولترین بیماری مخرب اعصاب است. پارکینسون یک بیماری مزمن و همیشه در حال پیشرفت است. این بیماری نتیجه از بین رفتن یا ضعیفشدن و لطمهخوردن سلولهای عصبی در قاعده مغز است. در این بیماری برخی از نواحی مغز مانند جسم سیاه دچار تحلیل میشوند و در نتیجه آن ماده دوپامین ترشح نمیشود. دوپامین پیامهای عصبی را از سوبستانتیا نیگرا (مغز میانی) به بخش دیگری از مغز به نام کارپوس استراتوم میبرد. بیماری پارکینسون در اثر از دست رفتن سلولهای مغزی مولد دوپامین است.

ورزش در درمان پارکینسون
انجام فعالیت ها و تمرینات ورزشی برای بیمار از اهمیت زیادی برخوردار است زیرا مفصل ها و عضلات حرکت نموده و سفتی بیمار کم شده و وضعیت بدنی او بهتر می شود. هدف از انجام تمرینات ورزشی عبارتند از :
- اصطلاح راه رفتن غیر طبیعی بیمار
- اصلاح وضعیت بد ایستادن بیمار
- پیشگیری یا کم نمودن سفتی و انقباضات مفاصل بیمار
- بهبود میزان استفاده از دست ها و پاها

انجام تمرینات منظم ورزشی تا آن جایی که توانایی فرد اجازه بدهد مفید می باشد. این تمرینات کمک می کنند که قدرت عضلات حفظ شده و از بروز سفتی و انقباض آن ها جلوگیری می کند. راه رفتن یکی از مهمترین و با ارزش ترین تمرینات ورزشی می باشد. اکثر افراد در مراحل اول بیماری پارکینسون می توانند روزی ۲ یا ۳ کیلومتر و گاهی اوقات بیشتر راه بروند. در هنگام راه رفتن باید سعی نمود که پشت را صاف نگه داشت ، شانه ها به عقب بروند و سر راست نگه داشته شود. حتی بیمارانی که بیماری آن ها پیشرفته تر هم باشد می توانند اغلب ۳۰۰ یا۴۰۰ متر راه بروند و این کار را روزی یکی دوبار تکرار نمایند. واضح است که باید این بیماران از راه رفتن روی زمین لیز، برفی، یخی و خیس اجتناب نمایند.
منبع : ویستا دکتر باقرپور