ورزشکاران توانی به طور ذاتی بر بیشینه سازی نسبت به وزن تاکید می کنند تا توان بیشتری در پایین ترین وزن تولید کنند. آن ها برای مرتفع کردن این نیاز، راهبردهای تغذیه ای اتخاذ می کنند که سبب حفظ یا افزایش توده ی عضلانی شود و درصد چربی بدن را تا جای ممکن کاهش دهد. به طور آرمانی، ورزشکاران توانی باید به منظور حفظ یا افزایش توده ی عضلانی، به میزان 2/1 تا 2 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن پروتئین دریافت کنند.

توجه به دو سازه بسیار مهم است؛ 1- بیشتر ورزشکاران (به استثنای گیاه خواران) مقدار بیشتری پروتئین دریافت می کنند (بیش از 1 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و 2-مصرف پروتئین بیش تر، لزوما توده ی عضلانی بزرگ تر را موجب نخواهد شد، مگر اینکه دریافت کالری کل نیز افزایش یابد. در اصل، ورزشکاران باید برای حفظ وزن و توده ی عضلانی فعلی خود، کالری های کافی دریافت کنند.

همچنین، برای افزایش توده ی عضلانی و وزن به کالری اضافی نیاز دارند. این مقدار با افزایش 300 تا 500 کالری در روز به کالری های دریافتی روزانه تامین می شود. از طرفی، برای تحریک توده ی عضلانی بزرگتر به نوع مناسبی از فعالیت های مقاومتی (تمرین با وزنه) نیازست.

برخی رشته های ورزشی به وزن رقابتی (مانند بوکس، کشتی، سوارکاری) و برخی دیگر به تولید سطح بالایی از توان در کمترین وزن ممکن برای سازه های عملکردی و نمایشی نیاز دارند (مانند ژیمناستیک و شیرجه). مدارک خوبی وجود دارد که نشان می دهد، گاهی، هر دو گروه اشاره شده در بالا راهبردهای تغذیه ای با تاکید بر محدود کردن کالری یا آب زدایی را برای رسیدن به وزن بهینه دنبال می کنند.

هیچ یک از این راهبردها مناسب و سالم (ایمن) نیستند. مهم اینکه، محرومیت های تغذیه ای احتمالا سبب کاتابولیسم قابل توجه وزن خالص بدن می شود که به طور منفی بر نسبت قدرت به وزن اثر می گذارد. همچنین، آب زدایی سبب به دست آمدن نتایج منفی در عملکرد می شود. از آنجایی که محرومیت تغذیه ای و آب زدایی (که می تواند خطرناک بوده و ناهنجاری های تغذیه ای را به همراه داشته باشد) هدف های نهایی ورزشکاران نیستند، لذا این دو، راهبردهای مناسبی برای ورزشکاران توانی به شمار نمی آیند.

در عوض، این ورزشکاران باید راهبردهایی اتخاذ کنند که سبب عملکرد و وضعیت آب داری بهینه شود. به این منظور، آن ها باید در طول روز 6 یا بیش از 6 وعده ی غذایی داشته باشند. این راهبرد با داشتن 3 وعده ی غذایی در روز تفاوت دارد که البته ممکن است اجرای آن دشوار باشد. با این وجود، داشتن وعده های کم حجم در تعداد دفعات بیش تر بهتر است. ورزشکارانی که دارای وعده های کم حجم در دفعات بیشتر هستند، احتمالا احساس و عملکرد بهتری دارند و این امر، آنها را به ادامه ی تغذیه با این روش ترغیب می کند