براساس گزارش محققین، نجات یافتگان از سرطان پستان که داروهای مهار کننده آروماتاز دریافت می کنند اغلب دچار کاهش میل جنسی هستند و بی اختیاری مدفوع را حتی ده سال پس از تشخیص سرطان تجربه می کنند .

داروهای مهار کننده آروماتاز ، آنزیمی که باعث تولید استروژن در بدن می شود را مهار می کنندو به این ترتیب از افزایش استروژن در بدن جلوگیری می کنند مصرف این داروها در خانمهای پس از سن یائسگی، باعث کاهش در دسترس بودن استروژن برای سلولهای تومورهای سرطانیِ پستان و بدین ترتیب فروکش کردن این تومورها می شود. شایعترین داروهای این دسته ، لترزول یا فمارا، اریمدیکس (Arimidex) یا آناسترزول،آرومازین یا اگزمستان هستند.

این مطالعه در شماره اکتبر ژورنال طب جنسی منتشر شده و بر روی 625 زن استرالیایی با میانه سنی 65 سال انجام شده . حدود 85 درصد از این زنان دارای تومورهای با گیرنده مثبت استروژنی بودند و تقیربا ده سال پیش از آن این بیماری برایشان تشخیص گذاشته شده بود در زمان مطالعه، 13 درصد این خانمها مهارکننده های آؤماتاز ویا تاموکسیفن دریافت می کردند.

کاهش میل جنسی که با دیسترس و رنج همراه است در بیماران دریافت کننده مهار کننده های آروماتاز شایعتر بود و حدد 55 درصد از زنان دریافت کننده را در مقابل 38 درصد از زنانی که این داروها را دریافت نمی کردند گزارش شد.حدود 30درصد دریافت کنندگان مهار کننده های آروماتار و 16 درصد از کسانی که این داروها را دریافت نمی کردند هم دچار بی اختیاری مدفوع بودند.

این دا روها معمولا به عنوان درمان کمکی هورمونی، به مدت پنج سال در خانمهای پس از سنین یائسگی مصرف می شوند( بمدت دوتا سه سال پس از مصرف تاموکسیفن). بعضی از خانمها هم این داروها را بمدت ده سال مصرف می کنند.

کاهش استروژن به دنبال مصرف این داروها باعث خشکی واژن و و نزدیکی دردناک می شود. کاهش میل جنسی، اختلالات عضلات کف لگن و مشکلات مربوط به بی اختیاری ادرار و مدفوع و پرولاپس یا شلی عضلات و اندامهای کف لگن از عوارض همراه این داروها هستند که البته همه آنها بخوبی مطالعه نشده اند.هرچند وجود مشکلات مربوط به میل جنسی در بیماران مصرف کننده این دارها اهمیت مطالعه و توجه بیشتر به سلامت جنسی بیماران مبتلا به سرطان پستان را نشان می دهد.

در این مطالعه حدود دوسوم زنان دریافت کننده این داروها کاهش میل جنسی را تجربه کرده بودند. همچنین بی اختیاری مدفوع که وضعیتی پردردسر برای بیماران است این یافته های جدید اهمیت مطالعات بیشتر و بزرگتر براین بیماران را گوشزد می کند موردی که در بسیاری از مصاحبه های بالینی وویزیتهای معمول به دلیل شرم و حیای مراجعین مطرح نمی شود.