باسلام و وقت بخیر واقعآ از اینکه متناوبآوقت شما را می گیرم متاسفام . دو مورد بود که می خواستم مجددا راهنمایی فرمایید؛ اول اینکه احساس شدید نسبت به خودکشی و قصد کردن به ارتکاب به صورت دوره ای با دامنه 2 الی 3 روز کاهش و دوباره به اوج خود می رسد و مورد جدیدی نیز از یک هفته قبل بروز کرده که آن عبارت از احساس نیاز به گریه و احساس گناه بسیار شدید ، طوری که شنبه شب بعد از 25 دقیقه گریه در تختم در ساعت یک بامداد وقتی دیدم دیگر نمی توانم تحمل کنم پدرم را نصف شب با آن وضعیت بیدار کرده و از او به خاطر کم بودنمره امتحانم و اینکه کارهای مهارجرتم مختل شده بدون اینکه انها حتی کلمه در این مورد مرا سرزنش کنند عذر خواهی کردها م و بعضا هم این حالت در شرایط مشابه رخ می دهد . می خواستم جوبا شوم علت این همه مشکل چیست و با اینکه من به درمان داروئی ادامه می دهم چه موقعی این موارد حل خواهدشد؟ سوال دومم هم در مورد خانواده ام است با انکهمنعلت مراجعه را ذکر نکرده بودها م آنها رفتار های اخیر من را نتیجه مراجعه به روانپزشک_ به تازگی علاوه بر علائم ذکر شده بسیار زود عصبانی می شوم و فقط داد می زنم- می دانم وقتی به طور بسیار مختصر از علائم موجود صحبت می کنم -با اینکه همه افرادی آکادمیک هستند- بر این عقیده اند که در فکر و اوهام بودن کار عادی است و به گفته خودشان آنها نیز در برهه ای از زندگی تجربه کرده اند و نیازی به مراجعه پزشکی را نمی طلبد در مورد قصد و تصمیم به خود کشی ذکر می کندد که من بسیار پر توقع هستم وبه همین دلیل این نیت را دارم لذا می گویند که من نیازیبه مراجعه به روانپزشک و درمان دارو ندارم و فقط باید توقعاتم را از خود و جامعه کم کنم- انتظار من داشتن کار خوب بعد از 20 سال درس و یا گرفتن بورس برای ادامه تحصیل است-آیا شما موافق خستید آیا برای کسی که بین 13000 نفر که فقط ازبین آنها260 نفر کل قبولی کارشناسی ارشد در دانشگاه آزاد و سراسری بدون سهمیه قبول شدن و حالا خواهان موقعیت مناسب بودن خود خواهی است؟ در آخر مجددا از شما متشکرم

شما باید ضمن اینکه باید صبر پیشه کنید و توقعاتتان را مدیریت کنید به داروهایتان دپاکین را هم اضافه کنید [1388-06-07]