امروزه عوارض ناشی از عدم آگاهی به مسائلی چون عدم رعایت تنظیم خانواده، عدم رعایت بهداشت در مسائل جنسی و شیوع بیماریهای مقاربتی و شیوع بیماری مهلک ایدز که هزینه مادی و معنوی جبران ناپذیری بر اجتماع وارد می کند ضرورت آموزش بهداشت در مسائل جنسی را بیش از پیش آشکار کرده است. این آموزش باید شامل تمام سنین بشود. چرا که فراگیری مسایل جنسی یک امر ضروری است که می تواند از انحرافات اخلاقی جلوگیری کند.

روانشناسان در این امر که سن نوجوانی و بلوغ یکی از حساس ترین مراحل رشد است اتفاق نظر دارند. بنابراین نباید نوجوان را در این مرحله حساس به حال خود رها نمود. البته این آموزش باید ریشه ای و کارشناسانه صورت گیرد. در جامعه ایران بهتر است کارشناسان و دست اندر کاران آموزش و پرورش راه مناسب با ساختار فرهنگی ایران پیدا کنند و سپس آنرا در برنامه درسی مدارس قرار دهندو چون که والدین بخصوص مادران می توانند نقش موثری در این آموزش داشته باشند، لازم است که خود آن ها در صورت لزوم این آموزش ها را فراگیرند و با مدارس و معلمین همکاری کنند.تجارب و آمار نشان می دهد که خطر انحراف جنسی و اخلاقی نوجوانان بدون آموزش در این زمینه به مراتب بیشتر و مخربتر بوده است تا آنهایی که از آموزش صحیح برخوردار بوده اند.

بر اساس تحقیقات انجام شده :
1- قدم اول در آموزش بهداشت جنسی باید در خانواده برداشته شود بدین صورت که پدر و مادر در پاسخ به سوالات کودک خود روراستی پیشه کنند و از گفتن جملاتی چون ((بزرگ می شوی خودت میفهمی!)) خودداری کنند. در همین جا باید لزوم آموزش برای والدین نیز اشاره کرد.
2- سیستم آموزشی باید طوری طراحی شود که کودک خود را به سادگی و با توجه به رشد جسمی اش با بهداشت جنسی فردی و ارتباط جنسی با دیگران آشنا نماید. این آموزش باید از پیش از دبستان آغاز شود. در اینجا شاره به نحوه آموزش آموزگاران این واحد درسی را نیز باید در نظر گرفت.
3- جهت تدوین و تالیف منابع درسی در زمینه بهداشت جنسی حضور تیمی از متخصصان الزامی است. در این گروه باید جمعی از روانشناسان یا روانپزشکان، پزشکان، آموزگاران (ترجیحا مربیان بهداشت)، آگاهان علوم دینی، متخصصان امور مذهبی شرکت داشته باشند. در نهایت، آموزش بهداشت جنسی چنانچه با مفاد صحیح، در جایگاه حساب شده و از طریق درست ارائه نشود چندان موثر نخواهد بود و دید جامعه را نیز نسبت به اینگونه آموزش های حیاتی در جامعه منفی خواهد کرد