ایا اسیبهای دوران کودکی قابل جبران است یا فرد تا اخر عمر محکوم به تحمل مشکلات ناشی از گذشته است ؟
این دیدگاه که علت بسیاری از اضطرابها و شکستها و مشکلات را باید در کودکی فرد جستجو کنیم ،منجر به ایجاد این دیدگاه منفعلانه شده است که فرد مقهور گذشته است و کاری از او بر نمی اید .

اگر هر فردی با جدیت به شناخت خود بپردازد و در جهت تغییر تلاش کند و از همه مهمتر؛ مسئولیت خود را در ایجاد شرایط کنونی بپذیرد بهبودی در انتظار او خواهد بود .
در رواندرمانی تحلیلی درمانگر بر شناخت مکانیسم های دفاعی فرد تمرکز می کند و در مسیر بهبودی با فرد همراهی می کند .ما با هم تلاش می کنیم تا عواقب دشواریهای گذشته را از بین ببریم. زماني که در تله هاي زندگي گیر مي افتیم یعني درکودکي شرایطي داشتیم که نیازهاي عاطفي ما برآورده نشده و حالا هم در بزرگسالي برآورده نمي شود.

براي برآورده کردن نیازهایمان باید از نقش کودك عصباني بیرون بیاییم و بزرگسال شویم. زماني بزرگسال مي شویم که :

• احساساتمان را بشناسیم و بتوانیم ابرازشان کنیم.
• براي زخم هایمان سوگواري کنیم، تحمل حال بد، غم و اشک ریختن لازمه سوگواري درست است.
• دروغ هايي که به ما گفته شده بشناسیم و بدانیم چرا به ما به دروغ گفتند که ارزشمند و دوست داشتني نیستیم، امن نیستیم و از دیگران کمتریم .
• نیازهايي که عمیقاً خشنودمان مي کند را درك کنیم و اینقدر بدنبال نیازهاي کاذب مثل موفقیت و شهرت نباشیم.
• شبیه والد سرزنشگرمان نباشیم و انتظارات غلط خود را بشناسیم.
• خودمان را همینطور که هستیم بپذیریم.