بیشتر ورزشکاران چه در تمرین چه در رقابت مجبور به انجام فعالیت در گرما و رظوبت یا سرما هستند. بسیاری از ورزشکاران بیش از یک گالن یعنی ۳/۸ لیتر از مایعات در ظول یک فعالیت ورزشی از دست می دهند. گرما علاوه بر ایجاد اختلال آشکار در میزان عرق کردن از دست دادن مایعات و الکترولیت هاا می تواند تغییرات فیزیولوژیکی دیگری را ایجاد کند که روی عملکرد ورزشکار تأثیر می گذارد.

اتلاف گرما از بدن می تواند اشکال مختلفی داشته باشد، مثل انتقال گرما، هدایت و تبخیر برخی از این اشکال اتلاف گرما را می توان با تجهیزات ویژه ای مانند کلاه، محافظ شانه و شلوار تحت پوشش قرار داد در نتیجه بسیاری از ورزشکاران برای تنظیم حرارت به شدت به عرق کردن تکیه می کنند. دست دادن مایعات منجر به کاهش حجم پلاسمای خون و کاهش حجم ضربه ای و برون ده قلبی و حداکثر ظرفیت هوازی می شود. علاوه بر این جریان خون برای کار عضلات نیز کاهش می یابد. نگرانی دوم این است که محیط های گرم، اتکا به سوخت کربوهیدرات در ورزشکاران را بالا برده و بر سطح کلیکوژن تأثیر می گذارد و سبب خستگی عضلانی می شود.

شرایط گرم می تواندد عملکرد مغز را نیز تحت تأثیر قرار دهد. یک نظریه در رابطه با نقش مغز به عنوان تئوری فرماندهی مرکزی شناخته شده است. افزایش دمای مرکزی بدن و مغز می تواند مسئول جلوگیری از فعالیت بدن در شرایط سخت تر یا طولانی تر در شرایط گرم باشد. مکانیسم های دیگر را می توان به انتقال دهنده های عصبی مرتبط دانست، مانند سروتونین که در قسمت هایی از مغز عمل می کند و روی خستگی تلثیر می گذارد. دانشمندان نشان دادند که فعالیت بوپروپیون منجر به افزایش عملکرد در گرما می شود. بوپروبیون فعالیت دوپامین که یک، انتقال دهنده عصبی قدرتمند است را افزایش می دهد به طور مثبتی روی انگیزش و درک خستگی تأثیر می گذارد. در نتیجه ورزشکاران تمایل بیشتری به انجام فعالیت های شدید تر در گرما و رطوبت دارند. با این حال بوپروپریون تأثیرات مفیدی در شرایط خیلی شدید تر ندارند.