آیا کلوئید یا گوشت اضافه درمان میشود؟

کلینیک پوست ارکیده [ پوست ، مو و زیبایی ]آدرس وب سایت : www.orkideclinic.ir
آدرس مطب : شهرکرد ، خیابان فردوسی ، حدفاصل چهارراه مولوی و چهارراه فردوسی ، مجتمع پالادیوم ، طبقه دوم تلفن مطب : 32263360 - 038

بسیاری از جای زخم ها با گذشت زمان کوچک تر شده و بعد از مدتی دیگر به کلی ناپدید می شوند؛ اما برای حدود ۱۰ درصد از افراد جهان این موضوع متفاوت است. حتی صدمات و آسیب های جزئی می توانند جای زخم های بیش از حد بزرگ، تیره و برآمده بر روی سطح پوست ایجاد کنند. حتی ممکن است با گذشت زمان به رشد خود ادامه داده و مرز زخم فراتر رود. این نوع از اسکارها به عنوان کلوئید یا گوشت اضافه شناخته می شوند.

کلوئید، حالت توده برجسته و ضخیم بوده و شکل برآمده دارد و بزرگ تر از زخم اصلی است. کلوئید در رنگ های صورتی، قرمز، رنگ خود پوست یا تیره تر از پوست اطراف ظاهر می شود. این کلوئیدها ممکن است به دنبال آسیب دیدگی های خفیف مثل آکنه یا پیرسینگ روی پوست ایجاد شوند و معمولاً فراتر از محل آسیب دیدگی پوست می روند و به اطراف پخش می شوند. کلوئید یک اسکار سفت است که به صورت ناگهانی بر روی پوست تشکیل شده و بالا می آید و برجسته می شود. سطح روی این زائده هموار بوده و رنگ صورتی یا بنفش دارد. کلوئید ها شکل نامنظم داشته و معمولاً به صورت پیش رونده بزرگ می شوند.

ویژگی های کلوئید

اسکار کلوئید معمولاً دارای ویژگی های زیر هستند:

1. براق بدون مو
2. برآمده روی پوست
3. سفت و لاستیکی
4. در ابتدا رنگ قرمز یا بنفش هستند و بعدها تیره تر می شوند.
5. بعضی از کلوئید ها نرم و بعضی از آن ها بسیار سفت هستند.
6. معمولاً سایز کلوئیدها کوچک تر از 5/2 سانتی متر است و گاهی اوقات بزرگ تر از 30 سانتی متر می شوند.
7. کلوئید ها می توانند تا سال ها روی بدن فرد باقی بمانند.

عوامل زمینه ساز کلوئید

1. نژاد سیاه پوست، لاتین یا آسیایی
2. سن کم تر از ۳۰ سال
3. بارداری
4. دوران بلوغ
5. سابقه ابتلا به کلوئید در خانواده
6. افراد با پوست تیره ۱۵ تا ۲۰ درصد بیشتر در معرض ابتلا به کلوئیدها هستند.

عامل خطرزای اصلی ايجاد کلوئید، تيرگی رنگ پوست است که احتمالاً به علت وجود اختلال در هورمون محرک ملانوسيتی، باعث افزايش ۱۵ تا ۲۰ برابری احتمال ايجاد اين ضايعات می شود. استعداد خانوادگی با الگوی اتوزومی غالب و انواع ژنتيکی مغلوب نيز شناسايی شده اند. طبق یک مطالعه صورت گرفته در مورد علت بروز کلوئیدها، ژن شناخته شده به عنوان ژن AHNAK ممکن است نقش تعیین کننده ای در بروز کلوئیدها داشته و مشخص کند که چه کسی دچار کلوئید شود یا نشود. محققان دریافتند افرادی که دارای ژن AHNAK هستند، احتمال ابتلا به اسکارهای کلوئیدی در آن ها تا حد قابل توجهی نسبت به دیگران بیشتر است. احتمال ايجاد کلوئید در سياه پوستان، آمريکايی های اسپانيايی تبار و آسيایی ها بسيار بيشتر از سفيدپوستان است.

کلوئیدها در افراد زير ۳۰ سال شايع ترند و بيشترين خطر آن ها در افراد ۱۰ تا ۲۰ ساله و بيمارانی است که سطوح هورمونی افزايش يافته دارند (مثلاً در حين بلوغ يا بارداری).
احتمال تشکیل کلوئید در زنان و مردان به یک اندازه است. کلوئید در کودکان زیر ۱۱ سال و سالمندان شیوع کمتری دارد. اگرچه افرادی که پوست تیره تر دارند بیشتر در معرض کلوئید قرار دارند، اما این وضعیت در تمام انواع پوست ها می تواند ایجاد شود.

نواحی درگیر با کلوئید

کلوئید بیشتر در ناحیه سینه، کمر، شانه ها و لاله گوش دیده می شود. این زائده، بندرت در صورت (به استثنای خط فک) دیده می شود. بيماران در معرض خطر ايجاد کلوئید معمولاً کمتر از 30 سال سن دارند و پوست آن ها تيره است. پوست روی جناغ، شانه ها، بازوها و نرمه گوش بيش از ساير نواحی مستعد ايجاد کلوئید و اسکار هيپرتروفيک می باشد.

تشخیص کلوئید

کلوئیدها گاهی با نوعی اسکار شایع دیگر به نام زخم هیپرتروفیک اشتباه گرفته می شوند، کلوئیدها برجسته و صورتی رنگ هستند، در حالی که زخم های هیپرتروفیک مسطح بوده و ممکن است رنگ صورتی یا قهوه ای باشند. از دیگر تفاوت های این دو نوع جای زخم می توان به این مورد، اشاره کرد که زخم های هیپرتروفیک برخلاف زخم های کلوئیدی کوچک تر بوده و با گذشت زمان خودبه خود بهبود یافته و ناپدید خواهند شد، در حالی که کلوئید برخلاف اسکار هیپرتروفیک، به مرور زمان محو نمی شود.

عوامل ایجادکننده ی کلوئید

تروماهای پرخطر از نظر ايجاد اين ضايعات عبارت اند از:

1. زخم یا پارگی پوست
2. سوختگی
3. خراشیدگی های پوستی
4. تزریقات پوستی
5. بخیه های جراحی
6. آبله مرغان
7. نیش حشره
8. سوراخ کردن گوش
9. پیرسینگ
10. تاتو
11. جوش
12. واکسیناسیون

چگونگی درمان کلوئید

درمان های متعددی در دسترس است؛ اما هیچ کدام از آن ها نسبت به دیگری اثرگذاری بیشتری را از خودش نشان نداده است. این درمان ها همیشه هم موفقیت آمیز نیستند. درصورتی که از قبل احتمال بروز کلوئید پيش بينی شود، می توان به کمک استفاده از ورقه سيليکونی، به منظور کاهش کشش پوست يا تزريق کورتون، از بروز آن پيشگيری نمود. با اين حال در صورت ايجاد کلوئید، درمان آن دشوار خواهد بود و صرف نظر از درمان مورد استفاده ميزان عود بالايی وجود خواهد داشت.

شواهد موجود از استفاده از ورقه های سيليکونی، پانسمان فشاری و تزريق کورتيکواستروييد خط اول درمان هستند. کرايوتراپی نيز می تواند مفید باشد هرچند، بیشتر، فقط برای ضايعات کوچک مناسب است. برداشت کلوئید به وسيله جراحی اگر توأم با يک يا چند درمان استاندارد فوق جهت پیشگیری مورد استفاده قرار نگيرد، با خطر بالای عود کلوئید همراه است، اگرچه ممکن است این اسکارها دوباره برگردند و بزرگ تر از قبل باشند. گزينه های درمانی دیگر، پس از جراحی برای اسکارهای مقاوم شامل ليزر پالس رنگی (PDL)، پلکسر، پرتو تابی یا رادیوتراپی و کرم ايمی کيمود (imiquimod) هستند.

تزريقات داخل ضايعه ای وراپاميل، فلوئورويوراسي، بلئومايسين و اينترفرون آلفا برای درمان کلوئيدها مفيد به نظر می رسند. با وجود محبوبيت کرم های گياهی بدون نسخه، شواهد موجود در اين زمينه مختلف هستند و شواهد اندکی از تأثیر ويتامين E پشتيبانی می کنند.

درمان فشاری، بعد از جراحی کلوئید، فشار را روی این ناحیه نگه می دارند تا جریان خون کاهش پیدا کند و از بازگشت کلوئید، جلوگیری شود. درمان های متفاوت برای افراد مختلف با یکدیگر فرق می کند و در نتیجه پزشک، بهترین گزینه مناسب درمان را برای شما تشخیص خواهد داد.

عوارض کلوئید

کلوئیدها برای سلامتی فرد مضر نبوده و آسیبی به همراه نخواهند داشت؛ اما همین برآمدگی های پوستی می تواند زیبایی پوست را کم کرده و موجب نگرانی فرد مبتلا شود. اسکار کلوئید ها سرطانی نیستند. اگر قبلاً اسکار کلوئید روی پوست خود داشتید، یعنی بیش از بقیه در معرض خطر هستید.
اسکار کلوئیدها معمولاً بدون درد هستند اما گاهی اوقات باعث ایجاد موارد زیر می شوند:

1. درد
2. خارش
3. سوزش
4. احساس داغی
5. محدودیت حرکت در صورت قرار گرفتن روی یک مفصل