نخاع یک دسته ضخیم از اعصاب است که از یک فضای توخالی در ستون مهره ها به نام کانال نخاعی عبور می کند. نخاع پیام ها و دستورالعمل ها را از طریق سستم عصبی محیطی از مغز به بقیه بدن می رساند و احساسات را از سیستم عصبی محیطی به مغز منتقل می کند.

علت ضایعه نخاعی:

ضایعه نخاعی (SCI) ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که ضربه سختی به کمر وارد شود. اگر این آسیب باعث دررفتگی یا شکستگی مهره ها شود، تکه های استخوان می توانند بافت نخاع را سوراخ کرده یا سیگنال های عصبی را مختل کنند.

علل شایع SCI تروماتیک عبارتند از:

• تصادفات با وسایل نقلیه
• سقوط
• آسیب های مربوط به ورزش و تفریح
• اعمال خشونت آمیز، مانند شلیک گلوله یا چاقو زدن

برخی از علل آسیب های غیر تروماتیک SCI عبارتند از:

• تومورهای ستون فقرات
• عفونت هایی مانند انتروویروس ها همچون فلج اطفال
• ایسکمی عروقی (تامین خون یا اکسیژن رسانی ضعیف به نخاع) ناشی از انفارکتوس مغزی (مانند آمبولی، آترواسکلروز، و اختلالات واسکولیتی)
• میلوپاتی دژنراتیو گردنی
• شرایطی مانند بیماری دژنراتیو دیسک ، اسپوندیلوز، پوکی استخوان و میلیت عرضی.

علائم ضایعات نخاعی:

علائم SCI بسته به محل و شدت آسیب متفاوت است. در ابتدا، بیمار ممکن است شوک نخاعی را تجربه کند که باعث از دست دادن احساس، حرکات ماهیچه ای و رفلکس های زیر سطح آسیب شود. اما با کاهش این دوره شوک، علائم دیگری ظاهر می شود و شدت SCI آشکارتر می شود.

معمولاً، هر چه سطح آسیب نخاع بالاتر باشد، علائم شدیدتر می شود. به عنوان مثال، آسیب درمهره دوم و سوم ستون فقرات بر عضلات تنفسی و توانایی تنفس تأثیر می گذارد. با این حال، آسیب ناحیه پایین تر در مهره های کمری، ممکن است فقط بر عملکرد عصب و عضله در مثانه، روده و پاها تأثیر بگذارد و احتمالاً بر عملکرد تنفسی تأثیری ندارد.

انواع ضایعه نخاعی:

به زبان ساده، دو دسته اصلی آسیب های نخاعی وجود دارد: کامل و ناقص

• آسیب های نخاعی کامل:

SCIهای کامل جدی ترین ضایعات هستند و زمانی رخ می دهند که نخاع آسیب دیده باشد و توانایی مغز برای ارسال سیگنال به زیر محل آسیب را از بین می برد. به عنوان مثال، برای آسیبی که بر نخاع کمری تأثیر می گذارد، می تواند منجر به فلج زیر کمر شود و در عین حال عملکرد حرکتی را در قسمت بالایی بدن و بازوها حفظ کند (پاراپلژی). با این حال، برای صدمات کامل در ستون فقرات گردنی، اغلب منجر به از دست دادن عملکرد حرکتی در قسمت تحتانی و فوقانی بدن می شود (تتراپلژی، که به عنوان کوادری پلژی نیز شناخته می شود).

• آسیب های نخاعی ناقص:

SCIهای ناقص معمولاً ناشی از فشرده سازی یا وارد شدن آسیب به نخاع است که توانایی مغز را برای ارسال سیگنال به زیر محل آسیب کاهش می دهد. به دلیل وضعیت ناقص نخاع، آسیب های ناقص از فردی به فرد دیگر به شدت متفاوت است. برخی از عملکردهای حسی و حرکتی ممکن است در برخی کمی به خطر بیفتند یا در برخی دیگر تقریباً حذف شوند. علاوه بر این، برخی آسیب های ناقص منجر به تری پلژی یا از دست دادن حس و حرکت در یک دست و هر دو پا می شود.

آسیب های نخاعی ناقص به طور فزاینده ای رایج هستند. در حال حاضر بیش از 60 درصد از آسیب های نخاعی را تشکیل می دهند.

برخی از رایج ترین انواع آسیب های ناقص یا جزئی نخاع عبارتند از:

• سندرم طناب قدامی: این نوع آسیب در قسمت جلویی نخاع به مسیرهای حرکتی و حسی در نخاع آسیب می رساند. ممکن است فرد کمی احساس را حفظ کند اما برای حرکت کردن تقلا می کند.
• سندرم طناب مرکزی: این آسیب یک آسیب به مرکز طناب است و به اعصابی که سیگنال ها را از مغز به نخاع می رسانند آسیب می زند. از دست دادن مهارت های حرکتی ظریف، فلج شدن بازوها و آسیب جزئی - که معمولاً کمتر مشخص می شود - در پاها شایع هستند. برخی از بازماندگان نیز از دست دادن کنترل روده یا مثانه رنج می برند یا توانایی عملکرد جنسی را از دست می دهند.

• سندرم براون سکوارد: این سندروم محصول آسیب به یک طرف نخاع است. آسیب ممکن است در یک طرف بدن بارزتر باشد. به عنوان مثال، حرکت ممکن است در سمت راست غیرممکن باشد اما به طور کامل در سمت چپ حفظ شود. میزان آسیب دیدگی از بیمار به بیمار دیگر بسیار متفاوت است.

شایع ترین انواع آسیب های نخاعی عبارتند از:

• تتراپلژی:

این آسیب ها که در نتیجه آسیب به نخاع گردنی ایجاد می شوند، معمولاً شدید ترین هستند و درجات مختلفی از فلج را در تمام اندام ها ایجاد می کنند. گاهی اوقات به عنوان کوادری پلژی شناخته می شود، تتراپلژی توانایی برای حرکت در زیر محل آسیب را از بین می برد و ممکن است در کنترل مثانه و روده، تنفس و سایر عملکرد های معمول مشکلات ایجاد کند. هرچه این آسیب در نخاع گردنی بالاتر باشد، احتمالاً علائم شدیدتر خواهد بود.

• پاراپلژی:

زمانی اتفاق می افتد که حس و حرکت از نیمه پایینی بدن، از جمله پاها حذف شود. این آسیب ها محصول آسیب به نخاع قفسه سینه است. مانند صدمات نخاعی گردن، صدمات معمولاً زمانی شدید تر می شوند که به مهره بالایی نزدیکتر باشند.

• تری پلژی:

تری پلژی باعث از دست دادن حس و حرکت در یک دست و هر دو پا می شود و به طور معمول محصول آسیب نخاعی ناقص است.

• مونوپلژی:

از دست دادن حرکت یا احساس در یک ناحیه از بدن، معمولاً یک اندام. افراد مبتلا به مونوپلژی اغلب کنترل بقیه بدن خود را به دست می آورند اما قادر به حرکت یا احساس در اندام آسیب دیده نیستند.

علاوه بر مشکلات حرکتی یا احساس کردن دست ها و پاها، ممکن است موارد زیر نیز تجربه شود:

• از دست دادن عملکرد روده یا مثانه
• از دست دادن احساس در بدن
• مشکلات ضربان قلب و فشار خون
• درد مزمن

آسیب نخاعی تروماتیک:

آسیب های اولیه و ثانویه

یک SCI تروماتیک فقط به نخاع در نقطه ضربه اولیه آسیب نمی رساند. آسیب اولیه می تواند باعث ایجاد آن چیزی شود که به عنوان یک آبشار آسیب ثانویه شناخته می شود: مجموعه ای از تغییرات بیولوژیکی مرتبط که هفته ها و ماه ها پس از آن رخ می دهد و همچنین ممکن است با توانایی نخاع برای بهبودی تداخل داشته باشد و به طور بالقوه منجر به درد و اختلال عملکرد عصبی شود.

• سلول هایی که از سیگنال دهی در نخاع پشتیبانی می کنند، شروع به مردن می کنند.
• رگ های خونی در نخاع عملکرد خود را از دست می دهند.
• آسیب عروق خونی منجر به التهاب طناب نخاعی می شود.
• التهاب باعث فشردگی نخاع و بدتر شدن آسیب اولیه می شود.

آسیب اولیه آسیب ساختاری به ستون فقرات است، مانند دررفتگی یا شکستگی مهره ای همراه با فشردگی بعدی طناب نخاعی که در اثر حادثه ترومایی اولیه ایجاد می شود.

علاوه بر آسیب های ساختاری اولیه، سلول های گلیال و سلول های عصبی مجاور در نخاع آسیب دیده و از دریافت خون مورد نیاز نخاع جلوگیری می کنند. سلول های گلیال مواد مغذی و سایر حمایت ها را برای سلول های عصبی در سیستم عصبی مرکزی که از مغز و نخاع تشکیل شده است، فراهم می کنند.

این آسیب ساختاری و سلولی اولیه است که باعث ایجاد آبشار آسیب ثانویه می شود. همانطور که از نام آن پیداست، آبشار آسیب ثانویه مجموعه ای از تغییرات است که اغلب یکی پس از دیگری ایجاد می شود. تنها در چند ساعت پس از SCI شروع شده و ممکن است بیش از 6 ماه پس از آسیب اولیه ادامه یابد.

آسیب اولیه و ثانویه ناشی از آسیب نخاعی در مراحل زیر رخ می دهد:

• مرحله آسیب حاد (کمتر از 48 ساعت پس از حادثه تروماتیک)
• مرحله آسیب تحت حاد (48 ساعت تا 14 روز پس از آن)
• مرحله آسیب متوسط ​​(14 روز تا 6 ماه پس از آن)
• مرحله آسیب مزمن (6 ماه بعد و بعد از آن)

بریس ضایعه نخاعی:

پس از آسیب نخاعی، پزشک ممکن است از شما بخواهد که یک بریس ببندید. بریس موقعیت ستون فقرات را به صورت خارجی کنترل کرده، نیروهای اصلاحی اعمال می کند و زمانی که بافت های نرم (مثلاً رباط ها) نمی توانند ستون فقرات را تثبیت کنند، حرکت را محدود می کند.

اگرچه انواع و طرح های زیادی وجود دارد، بریس ها معمولاً به دو دسته نرم یا سخت تقسیم می شوند. انواع دیگر بریس ها فقط از ستون فقرات گردنی، سینه ای، کمری یا لومبوساکرال پشتیبانی می کنند. این بریس ها ممکن است برای تثبیت ستون فقرات پس از آسیب یا جراحی استفاده شوند.

پزشک شما بهترین توصیه را برای نوع بریس بعد از SCI شما خواهد داد.

انواع بریس:

از انواع بریس مناسب جهت ضایعات نخاعی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• یقه فیلادلفیا
• دستگاه بی حرکتی فک پایین (SOMI)
• حلقه هالو
• جلیقه هالو

---