اسپوندیلوز گردن، بیماری تخریبی ستون مهره ها

شبکه اطلاع رسانی پزشک آن لاین [ پرتال اطلاع رساني ]آدرس وب سایت : www.pezeshkonline.ir

اسپوندیلوز گردن یک اصطلاح کلی برای ساییدگی و پارگی ناشی از افزایش سن است که بر دیسک های ستون فقرات در گردن شما تأثیر می گذارد. با کم آبی و کوچک شدن دیسک ها، علائم آرتروز از جمله ایجاد برآمدگی های استخوانی در لبه های استخوان ها (خارهای استخوانی) ایجاد می شود.

اسپوندیلوز گردنی بسیار شایع است و با افزایش سن بدتر می شود. بیش از 85 درصد از افراد بالای 60 سال به اسپوندیلوز گردنی مبتلا هستند.

علائم اسپوندیلوز گردن

برای اکثر افراد، اسپوندیلوز گردنی هیچ علامتی ایجاد نمی کند. هنگامی که علائم ظاهر می شوند، معمولاً شامل درد و سفتی در گردن می شود.گاهی اوقات، اسپوندیلوز گردن منجر به تنگ شدن فضای مورد نیاز نخاع و ریشه های عصبی می شود که از ستون فقرات به بقیه بدن شما عصب دهی میکند. اگر فضای نخاع تنگ شده باشد ویا ریشه های عصبی گیر کرده باشند، ممکن است این موارد را تجربه کنید:

1. گزگز، بی حسی و ضعف در بازوها، دست ها، یا پاها
2. عدم هماهنگی و مشکل در راه رفتن
3. از دست دادن کنترل مثانه یا روده

اگر متوجه شروع ناگهانی بی حسی یا ضعف، یا از دست دادن کنترل مثانه یا روده شدید، به پزشک مراجعه کنید.

علل اسپوندیلوز گردن

با افزایش سن، استخوان ها و غضروف هایی که ستون فقرات و گردن شما را تشکیل می دهند، به تدریج دچار ساییدگی و پارگی می شوند. این تغییرات شامل موارد زیر هستند:

• دیسک های کم آب شده. دیسک ها مانند بالشتک بین مهره های ستون فقرات شما عمل می کنند. در سن 40 سالگی، دیسک های ستون فقرات اکثر افراد شروع به کم آب شدن و کوچک شدن می کنند، که امکان تماس بیشتر استخوان های بین مهره ها را فراهم می کند.
• بیرون زدگی دیسک. افزایش سن بر بیرون زدن دیسک های ستون فقرات شما نیز تأثیر می گذارد و با ایجاد ترک هایی روی دیسک، منجر به بیرون زدگی آنها می شود که گاهی اوقات می تواند روی نخاع و ریشه های عصبی فشار بیاورد.
• خارهای استخوانی. ضعیف شدن دیسک اغلب منجر به تولید مقادیر اضافی استخوان در ستون فقرات در جهت تقویت ستون فقرات می شود. این خارهای استخوانی گاهی اوقات می توانند نخاع و ریشه های عصبی را تحت فشار قرار دهند.
• سفت شدن رباط ها. رباط ها تارهای بافتی هستند که استخوان را به استخوان متصل می کنند. رباط های ستون فقرات می توانند با افزایش سن سفت شوند و انعطاف پذیری گردن شما را کمتر کنند.

ریسک فاکتورهای اسپوندیلوز گردن

عوامل خطر برای اسپوندیلوز گردنی عبارتند از:

1. سن. اسپوندیلوز گردنی بخشی طبیعی از روند پیری است.
2. شغل. مشاغلی که شامل حرکات تکراری گردن و قرار گرفتن گردن در وضعیت نامناسب هستند، فشار بیشتری را به گردن شما وارد می کنند.
3. آسیب های گردن. به نظر می رسد آسیب های قبلی به گردن خطر ابتلا به اسپوندیلوز گردنی را افزایش می دهد.
4. عوامل ژنتیکی. برخی از افراد به صورت ژنتیکی در طول زمان تغییرات استخوانی بیشتری را در ستون فقرات خود تجربه می کنند، در حالی که برخی دیگر این تغییرات را تجربه نمی کنند.
5. سیگار کشیدن. سیگار کشیدن با افزایش گردن درد مرتبط است.

عوارض اسپوندیلوز گردن

اگر طناب نخاعی یا ریشه های عصبی شما در نتیجه اسپوندیلوز گردنی به شدت فشرده شود، آسیب عصبی می تواند دائمی باشد.

تشخیص اسپوندیلوز گردن

معاینه فیزیکی :

• بررسی دامنه حرکت در گردن
• تست رفلکس ها و قدرت عضلانی برای یافتن اینکه آیا فشاری روی ریشه اعصاب نخاعی یا نخاع شما وجود دارد یا خیر
• تماشای راه رفتن شما برای دیدن اینکه آیا فشار روی اعصاب ستون فقرات بر راه رفتن شما تأثیر می گذارد یا خیر

پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما می پرسد. که به روند تشخیص و درمان بیماری کمک میکند:

• دقیقاً کجای گردن شما درد می کند؟
• آیا تغییری در کنترل مثانه یا روده خود تجربه کرده اید؟
• آیا احساس سوزن سوزن شدن یا ضعف در بازوها، دست ها یا پاهای خود داشته اید؟
• آیا در راه رفتن مشکل دارید؟
• چه اقدامات درمانی را امتحان کرده اید و آیا هیچ کدام از آنها کمک کرده است؟
• شغل، سرگرمی ها و فعالیت های روزانه شما چیست؟
• آیا تا به حال آسیب دیگری به گردن داشته اید؟

تست های تصویربرداری

تست های تصویربرداری می توانند اطلاعات دقیقی را برای تشخیص و درمان ارائه دهند:

• اشعه ایکس. اشعه ایکس می تواند ناهنجاری هایی مانند خار استخوان را نشان دهد که نشان دهنده اسپوندیلوز گردن است. اشعه ایکس گردن همچنین می تواند علل نادر و جدی تر درد و سفتی گردن مانند تومورها، عفونت ها یا شکستگی ها را رد کند.
• سی تی اسکن. سی تی اسکن می تواند تصویربرداری دقیق تری به خصوص از استخوان ها ارائه دهد.
• MRI. ام آر آی می تواند به مشخص کردن مناطقی که ممکن است اعصاب در آنها فشرده شده باشد کمک کند.
• میلوگرافی. یک ماده حاجب به کانال نخاعی تزریق می شود تا تصویربرداری با اشعه ایکس یا سی تی اسکن با جزئیات بیشتری ارائه شود.

تست های عملکرد عصبی

پزشک شما ممکن است آزمایش هایی را برای تعیین اینکه آیا سیگنال های عصبی به درستی به عضلات شما منتقل می شوند یا خیر توصیه کند. تست های عملکرد عصبی عبارتند از:

الکترومیوگرافی(EMG). این آزمایش فعالیت الکتریکی اعصاب شما را اندازه گیری می کند، زیرا آنها پیام هایی را به ماهیچه های شما در هنگام انقباض و استراحت ماهیچه ها منتقل می کنند. الکترودها در بالای عصب مورد مطالعه به پوست شما متصل می شوند. یک شوک کوچک از طریق عصب برای اندازه گیری قدرت و سرعت سیگنال های عصبی وارد می شود.

درمان اسپوندیلوز گردن

درمان اسپوندیلوز گردن به شدت علائم و نشانه های شما بستگی دارد. هدف از درمان تسکین درد، کمک به شما در حفظ فعالیت های معمول خود تا حد امکان و جلوگیری از آسیب دائمی به نخاع و اعصاب است.

داروها:

• مسکن ها: ایبوپروفن، ناپروکسن سدیم یا استامینوفن اغلب برای کنترل درد مرتبط با اسپوندیلوز گردن کافی است.
• کورتیکواستروئیدها: یک دوره کوتاه پردنیزون خوراکی ممکن است به کاهش درد کمک کند.
• شل کننده های عضلانی: برخی از داروهای خاص، مانند سیکلوبنزاپرین، می توانند به تسکین اسپاسم عضلانی در گردن کمک کنند.
• داروهای ضد تشنج. برخی از داروهای صرع، مانند گاباپنتین (Neurontin، Horizant) و پره گابالین (Lyrica)، می توانند درد اعصاب آسیب دیده را کاهش دهند.
• فیزیوتراپی : فیزیوتراپیست می تواند تمریناتی را برای کمک به کشش و تقویت عضلات گردن و شانه ها به شما آموزش دهد که می تواند به ایجاد فضای بیشتر در ستون فقرات در صورت فشرده شدن ریشه های عصبی کمک کند.
• ورزش منظم: حفظ فعالیت به سرعت بهبودی کمک می کند، حتی اگر مجبور باشید به دلیل گردن درد به طور موقت برخی از تمرینات خود را تغییر دهید. افرادی که روزانه پیاده روی می کنند کمتر دچار گردن درد و کمردرد می شوند.
• کمپرس سرد یا گرم: قرار دادن گرما یا یخ روی گردن می تواند درد عضلات گردن را کاهش دهد.
• گردن بند نرم: بریس به عضلات گردن شما اجازه استراحت می دهد. با این حال، گردن بند باید فقط برای مدت کوتاهی استفاده شود زیرا در نهایت می تواند عضلات گردن را ضعیف کند.
• بلوک عصبی: اگر درد شما شدید است، بلوک عصبی با تزریق کورتیکواستروئید میتواند مفید باشد.
• عمل جراحي: اگر درمان های اولیه موثر نبود یا اگر علائم و نشانه های عصبی شما - مانند ضعف در بازوها یا پاها - بدتر شد، ممکن است برای ایجاد فضای بیشتری برای نخاع و ریشه های عصبی خود به جراحی نیاز داشته باشید. جراحی ممکن است شامل برداشتن فتق دیسک یا خار استخوان یا برداشتن بخشی از مهره باشد.

در این روش بعد از ضد عفونی گردن با بتادین و اطمینان از محل دقیق مهره گردنی آسیب دیده، با استفاده از دستگاه تصویر برداری اشعه x، تزریق کوکتل دارویی کورتیکو استیروییدی روی ریشه عصب تحت فشار ملتهب شده انجام میشود. درنتیجه باعث کاهش التهاب و کاهش فشار روی ریشه عصب شده و درد و سایر علایم بیمار بهبود میابد. سپس بیمار بعد از حدود 30 دقیقه مانیتور شدن علایم حیاتی در ریکاوری، روی پای خود از کلینیک ترخیص خواهد شد. بیمار میتواند از سه روز بعد از بلوک عصبی به فعالیت روزانه ی خود باز گردد. در صورت لزوم و صلاحدید پزشک این تزریق میتواند بعد ازچند هفته مجددا تکرار شود.