کمبود میل جنسی در 10 تا 15 درصد از زنان ( در کشورهای مختلف ) گزارش شده است. در ایالات متحده شیوع تا 20 درصد گزارش شده است. فروید کمبود میل جنسی را به سرکوب در مرحله فالیک و عقده اودیپ حل نشده نسبت می داد.فقدان میل جنسی می تواند به علت استرس مزمن، اضطراب و یا افسردگی باشد.

خودداری از روابط جنسی ( Abstinence ) به مدت طولانی گاه می تواند به مهار تکانه های جنسی بیانجامد. فقدان میل جنسی ممکن است بیان خصومت نسبت به شریک جنسی باشد و یا نشانه ای از بدتر شدن روابط بین آن دو. وجود میل جنسی به عوامل متعددی وابسته است. آسیب دیدن و یا فقدان هرکدام از این موارد می تواند به کاهش میل جنسی بیانجامد:

میل بیولوژیک ، اعتماد به نفس کافی ، توانایی پذیرش یک نفر به عنوان شریک جنسی ، تجارب جنسی خوب قبلی ، وجود یک شریک جنسی مناسب ، روابط خوب غیر جنسی با شریک زندگی

اگرچه در جمع بندی مطالعات مختلف در جهان زوج های ازدواج کرده بطور متوسط 3 بار در ماه نزدیکی داشته اند، ولی تنوع در نوع رابطه و تواتر روابط جنسی بین زوج ها به حدی زیاد است که نمی توان هیچ شاخص ویژه ای برای آن مشخص نمود.

موضوعات روانی اجتماعی مرتبط با کمبود میل جنسی :مشکل در تعامل بین زوجین ( در زنان موثرتر از مردان ) مقیدات مذهبیشخصیت وسواسی ( می تواند باعث مشکل شدن ابراز عواطف و یا تماس فیزیکی باشد ) ترس از حاملگی ترس و یا انزجار جنسی مثلاً مرتبط با یک سابقه خشونت جنسی در کودکی و یا بزرگسالی مهارت های جنسی ضعیف در شریک جنسی

مداخلات درمانی ممکن در اختلال میل جنسی:در سطح مراقبت های اولیه شاید بهترین توصیه آن باشد که زوجین بجای کشمکش بر سر داشتن روابط جنسی ، تا مدتی بر روی روابط عاطفی بهتر با یکدیگر تمرکز نمایند. ابراز محبت، بدون آن که الزاماً به پیامد جنسی منجر شود، گاه باعث آرامش و بازگشت میل به رابطه جنسی در فرد مبتلا می شود. (Transition activities)

با توجه به تفاوت های فردی ، زوجین باید تشویق شوند تا در مورد انتظارات جنسی از یکدیگر ( و فاکتورهای موثر بر آن مثل خستگی، اشتغال فکری با کار و مسئولیت هایی مثل بچه داری و ... ) با هم صحبت کنند و مسیر مذاکره تا مصالحه را تمرین نمایند.

باید به اختلالات جنسی دیگر همزمان هم توجه کرد (مثلاً اختلال در ارگاسم). رفع این مشکلات ممکن است بر میل جنسی اثری نگذارد ولی حداقل یک رابطه را قابل قبول تر می کند.