بر خلاف این باور که بارداری یک دوران همراه با حالت ضعف و سستی می باشد مطالعات نشان داده اند که تغییرات فیزیولوژیک در اوایل بارداری می تواند نمایش ورزشی را بهبود بخشد. بازده قلبی حجم کل خون ظرفیت حمل اکسیژن و عملکرد ریه به همراه هورمونهای انابولیک همگی در دوران بارداری افزایش می یابد.در حقیقت شایعه ای بر سر زبانهاست که بعضی از ورزشکاران ورزیده قبل از مساقه یا رقابت باردار میشوند تا نمایش ورزشی را بهبود بخشند.

یکی از مواردی که متخصصین تغذیه یا رژیم شناسان ورزشی به طور مکرر با ان برخوردار دارند با ورزشکاران زن حرفه ای و غیر حرفه ای بوده که قصد دارند که برنامه تمرینی خود را در طی دوران بارداری و شیر دهی ادامه دهند.انجام ورزشهای نسبتا سخت با رعایت احتیاط تا سه ماهه سوم که در ان افزایش وزن و اجرای تمرینات تحمل وزن یا ورزشهای وزنی را مشکل می سازد و یا در بعضی از ورزشها که از نظر فیزیکی قابل اجرا نبوده امکان پذیر می باشد. وضعیت تغذیه ای ورزشکار درست قبل از بارداری می تواند یک شاخص مهم براورد نیاز های تغذیه ای در طی بارداری و نیاز به مکمل های ویتامینی یا عناصر باشد.دوران شیردهی نیز وضعیت مشابهی دارد که نیاز به بررسی دارد.

اثر فعالیت بر جنین
اکثر پژوهشها بر نقش و تاثیر فعالیت بر سلات کودک در جنین در مقایسه با سلامت مادر تمرکز یافته است.برقراری جریان خون به رحم در طی فعالیت ناپدید می گردد.اثری که این مسئله بر جنین دارد هنوز شناخته شده نیست.پاسخ کودک به فعالیت مادر به صورت افزایش ضربان قلب می باشد. یک پیامد مخرب ناشی از ضربان افزایش یافته جنینی در نوزاد مشاهده نشده است.اگرچه مطالعات بر روی حیوانات ازمایگاهی اشاره دارد که پیامد زایمانی تحت تاثیر فعالیت فیزیکی قدرتی قرار میگیرد مشکل است که بتوان این یافته ها را به زنان باردار سالم که در برنامه های امادگی جسمانی داوطلبیشرکت میکنند تعمیم داد.

مطالعات انسانی پیشنهاد می کند که فعالیت انفرادی تجویز شده و مشاوره تغذیه ای می تواند نتایج مثبت بارداری در بر داشته باشد.اگر شدت یا مدت فعالیت اضافی باشد سلامت جنین در اینجا مطرح میشود.از طرفی اگر کیفیت یا کمیت فعالیت ناکافی باشد هیچ اثر مفیدی مشاهده نخواهد شد.این اهداف مباحثه ای با عدم موافقتهای بسیاری از طرف مقامات امادگی جسمانی در ارتباط با دامنه بهینه برای شدت فعالیت هوازی و مدت فعالیت رو به رو شده است.کالج زنان و زیمان امریکا یک حداکثر ضربان نبض 140 مادر را به عنوان محدوده بالا برای سطح بی خطر فعالیت در طی بارداری معرفی میکند. پژوهشگران نیز یک حداکثر نبض 200 منهای سن یا سال یا 70%از حداکثر ضربان قلب پیش بینی شده را توصیه میکنند.