تا پیش از جنگ جهانی دوم، کارهای متمرکزی در زمینه درمان دردهای مزمن صورت نگرفته بود. نخستین پژوهش ها توسط مندل، لیوینگستون و لریچ نشان داد که بلوک عصبی با داروهای بی حسی موضعی می تواند در کنترل انواع درد مؤثر باشد.
پس از جنگ جهانی دوم، مراکز چندتخصصی برای تشخیص و درمان دردهای مزمن و پیچیده در دنیا ایجاد شدند.
اولین گروه درمانی توسط جان بونیکا و الکساندر (هر دو متخصص بیهوشی) آغاز به کار کرد. به دنبال آن، سایر متخصصین بیهوشی اقدام به تأسیس کلینیک های درد نمودند؛ همانند امروز که در ایران نیز مراکز تخصصی از جمله کلینیک درد تهران به ارائه خدمات پیشرفته در این زمینه می پردازند.
نخستین کتاب مرجع علمی درباره درد نیز توسط گروهی از متخصصین بیهوشی و با راهنمایی جان بونیکا نوشته شد.
در آسیا، تا سال ۱۹۷۰ خبری از طب درد نبود، اما از آن زمان به بعد، این رشته به تدریج گسترش یافت.
فعالیت های دانشگاهی در زمینه درد از سال ۱۹۶۰ در دانشگاه واشنگتن آغاز شد. همچنین، اولین انجمن بین المللی درد در سال ۱۹۷۴ تشکیل و نخستین مجله تخصصی درد در سال ۱۹۷۵ منتشر شد.
جان بونیکا به عنوان یکی از پیشگامان این حوزه، نخستین مشاور رسمی درد برای وزیران بهداشت کشورهای مختلف شد و در سال ۱۹۷۷ انجمن بیهوشی آمریکا کمیته ای ویژه برای مدیریت درد تشکیل داد.
منبع: کتاب جامع درد
نسخه اصلی مطلب تاریخچه معاصر طب درد در دنيا را در سایت دکتر علی نقره کار بخوانید.