ریزش مو توسط عوامل مختلف به وجود می آید. که برای درمان آن باید به پزشک مراجعه کرد. امروزه لیکن پلان یکی از عوامل ریزش مو شناخته شده است. لیکن پلان یکی از بیماری های التهابی نسبتاً شایع است که پوست و یا داخل دهان را تحت تأثیر قرار می دهد. بروز بیماری لیکن پلان سبب به وجود آمدن ضایعات مشخص پوستی یا دهانی می شود. افرادی که مبتلا به لیکن پلان مویی هستند، معمولاً از خارش شدید پوست شکایت می کنند. محققین بر این باور هستند که ممکن است رابطه ای بین لیکن پلان دهانی و نوع پوستی یا مویی آن وجود داشته باشد و احتمالاً یکی زمینه ساز بروز دیگری است. تقریباً نیمی از افرادی که مبتلا به لیکن پلان نوع دهانی هستند، ضایعات لیکن پلان پوستی را نیز دارند. این بیماری هنوز علت مشخصی نداشته است. عده ای معتقد هستند که یک بیماری خود ایمنی است. این به این معنی است که سیستم ایمنی بدن به پوست و قسمت های خارجی بدن واکنش نشان داده و با حمله به این قسمت ها این بیماری را به وجود میاورد. در بیشتر موارد، لیکن پلان مویی در نهایت متوقف می شود با این وجود هدف از درمان در این بیماری آن است که موهای باقیمانده را حفظ کرده و به کنترل علائم کمک نمود؛ اما نمی تواند باعث رشد مجدد موهای از دست رفته شد.

علل ابتلا به لیکن پلان مویی

لیکن پلان به علت یک اختلال در سیستم ایمنی بدن ایجاد می شود؛ اما عامل ژنتیک باعث می شود این اختلال از فردی به فرزندان یا اعضای خاندانش منتقل شود. همچنین عوامل محیطی زمینه ی بروز لیکن پلان را فراهم می کند. مصرف داروی بیماران قلبی، آلودگی هوا، مصرف دخانیات، داشتن استرس و اختلالات عصبی از علل ایجاد کننده بیماری لیکن پلان است.

علائم لیکن پلان مویی

لیکن پلان با ضایعات پوستی و خارش زیاد شناخته می شود. ویژگی بثورات پوستی لیکن پلان موارد زیر است:

1. بثورات ناگهانی ظاهر می شوند و بعد از مدتی خود به خود از بین می روند.
2. شکل ظاهری بثورات ممکن است صاف یا برجسته باشد.
3. رنگ بثورات لیکن پلان صورتی، قرمز یا بنفش رنگ است.
4. اندازه ی بثورات لیکن پلان کمتر از یک سانتی متر و معمولاً بین ۳ تا ۵ میلی متر است.
5. رگه های سفید رنگ روی برخی از پاپول ها یا بثورات لیکن پلان وجود دارد.
6. خارش شدید جزء جدایی ناپذیر بثورات لیکن پلان است. معمولاً خارش ها در شب خیلی شدید می شود.

افراد مستعد ابتلا به لیکن پلان مویی

هنوز تحقیقات برای کشف علت قطعی این بیماری ادامه دارد. فرضیات برای علت این بیماری به شرح زیر است:

1. این بیماری در بزرگسالان شایع است. نوع دهانی این بیماری بیشتر در زنان به وجود می آید.
2. بعضی از داروها می توانند بثورات پوستی شبیه به لیکن پلان ایجاد کنند.

درمان لیکن پلان مویی

مواردی که ریزش مو با درمان های معمولی و به وسیله پزشک انجام می شود، اگر در طی مدت 2 ماه برطرف نشود، باید بیوپسی پوست سر و آزمایش انجام شود؛ زیرا پس از 60 روز، ریشه مو تخریب شده و رویش موها مجدد به حالت عادی برنمی گردد.

خط اول درمان لیکن پلان مویی استفاده از داروهای ضدالتهابی زیر است:

• کورتیکواستروئید (کورتون و پردنیزون یا پردنیزولون) موضعی، خوراکی یا تزریقی به درون ضایعات.
• داکسی سیکلین و یا تتراسیکلین نیز به دلیل خاصیت ضدالتهابی ممکن است مورد استفاده قرار گیرند.
• داروهای ضدالتهابی قوی

درصورت عدم پاسخ به درمان با کورتون، می توان از داروهای زیر استفاده کرد:

• هیدروکسی کلروکین (Hydroxychloroquine)
• متوتروکسات (Methotrexate)
• سیکلوسپورین (Cyclosporine)
• میکوفنولات موفتیل (Mycophenolate mofetil): معمولاً در موارد مقاومت به هیدروکسی کلروکین و سیکلوسپورین استفاده می شود.
• پیوگلیتازون (Pioglitazone)

سایر داروهای مورد استفاده برای درمان لیکن پلان مویی:

• داپسون (Dapsone)
• تالیدومید (Thalidomide)

پاسخ به درمان در بیماران مختلف متفاوت است؛ اما پزشک انتظار دارد که ریزش مو کاهش یافته و علائم آزار دهنده بیماری نظیر خارش و سوزش از بین بروند.

تشخیص لیکن پلان مویی

هنگامی که به پزشک مراجعه می کنید، اغلب از روی علائم موجود بر روی پوست شما می تواند بیماری لیکن پلان را تشخیص دهد؛ اما گاهی اوقات برای تشخیص بهتر لازم است قسمتی از پوست شما را با وسیله مخصوص برداشته و به طور دقیق زیر میکروسکوپ مشاهده کند تا تشخیص صحیحی به بیمار ارائه کند.

عوارض لیکن پلان مویی

• ریزش مو (آلوپسی)
• به ندرت ریزش مژه و ابرو
• پریشانی روانی و کاهش کیفیت زندگی

نسخه اصلی مطلب لیکن پلان مویی یا لیکن پلانوپیلاریس را در سایت دکتر رامین مدرسی بخوانید

---