درمان پیرگوشی-قسمت اول

دکتر سعید ملایری [ شنوایی شناسی ]آدرس وب سایت : www.samakonline.ir
آدرس مطب : تهران ،انتهای خیابان امام خمینی سپه غربی نرسیده به بزرگراه یادگار امام خمینی ،پلاک 1386 تلفن مطب : 66845959 - 021

در این بخشی به برخی از نکان مهم در رابطه با درمان پیرگوشی اشاره می شود:

رژیم غذایی:
هنوز هیچ رژیم غذایی خاصی برای افراد مبتلا به پیرگوشی ارایه نشده است. در هر حال، برخی از مطالعات نشان می دهد که کاهش 30 درصد از مواد غذایی انرژی زا(کالریک) و استفاده از مکمل های غذایی آنتی اکسیدان می تواند باعث کاهش رادیکال های آزاد(گونه های اکسیژن واکنشی) گردد و از آسیب به گوش داخلی و تاثیرات کم شنوایی ناشی از سن بکاهد.

فعالیت بدنی:
هیچگونه محدودیتی برای انجام فعالیت های مختلف در پیرگوشی وجود ندارد. در هر حال، افراد مبتلا به پیرگوشی باید از قرار گرفتن در معرض اصوات بلند پرهیز کنند.

درمان دارویی:
هیچگونه درمان دارویی برای بهبود کم شنوایی ناشی از پیرگوشی وجود ندارد.

درمان توانبخشی:
با توجه به اینکه کم شنوایی ناشی از سن(پیرگوشی) اغلب از نوع حسی-عصبی است و آسیب به سلول های حساسه گوش داخلی یا عصب شنوایی وارد می شود(به مقاله پیرگوشی چیست؟ قسمت چهارم مراجعه شود)، راه اصلی درمان، استفاده از سمعک و اقدامات توانبخشی شنوایی است.توانبخشی شنوایی برای افراد مبتلا به پیرگوشی، نیازمند صبر و حوصله بسیار زیاد است. متخصصین گوش، شنوایی شناسی، نورولوژی و روانشناسی در ارایه خدمات به این افراد نقش دارند.

یکی از مهم ترین اقدامات درمانی در پیرگوشی، انجام منظم آزمایش های شنوایی و پیگیری وضعیت شنوایی فرد در فواصل زمانی منظم می باشد. معاینه گوش و ارزیابی مجدد آستانه های شنوایی از جمله اقدامات درمانی دوره ای محسوب می شود. در صورتیکه فرد مبتلا به پیرگوشی از سمعک استفاده می کند، اهمیت ارزیابی های دوره ای و بررسی علائم و نشانه های اختلالات شنوایی بیشتر است.

پیش آگهی درمان پیرگوشی:
متاسفانه، با گذشت زمان میزان پیرگوشی افزایش پیدا می کند. سرعت رشد کم شنوایی، در حد 0/7 تا 1.2 دسی بل در سال گزارش شده است. سرعت رشد کم شنوایی در سنین بالاتر و نیز در فرکانس های بالا بیشتر است. راه اصلی پیشگیری از کاهش حساسیت شنوایی(و نه آستانه شنوایی)، استفاده از سمعک می باشد.

در این حالت، اگر فرد به موقع از سمعک مناسب استفاده کند، توانایی گوش دادن به اصوات مختلف حفظ می شود و فرد مبتلا می تواند از باقیمانده شنوایی خود حداکثر بهره مندی را در سال های باقیمانده از عمر خود داشته باشد.استفاده از سمعک، باعث جلوگیری از کاهش آستانه شنوایی نمی شود، اما سیستم شنوایی را برای تمرین روزانه و بهره مندی از حداکثر توان خود آماده نگه می دارد. درست شبیه آنکه بخواهیم توان و قدرت یک عضله را که دائما درحال نحیف شدن است، از طریق تحریک و تمرین روزانه حفظ کنیم.

افراد مبتلا به پیرگوشی باید همواره از قرار گرفتن در معرض اصوات بلند اجتناب کنند، مراقب استفاده از داروهای آسیب رساننده به گوش باشند و از تاثیر منفی بیماری هایی نظیر دیابت بر سیستم شنوایی آگاه باشند.