اوزون (O3) بعنوان یک گاز محلول شناخته می شود که فعالیت اکسیدانی بسیار بالایی دارد. این گاز هنگام برخورد بامایعات زیستی می تواند باعث ایجاد گونه های فعال اکسیژنی و محصولات اکسیدانی لیپیدی شود. هر دوی این محصولات با گلبول های سفید خون تماس واکنش می دهند که این واکنش باعث افزایش تولید پروتئین، سیتوکین ها (پروتئین هایی دخیل در ایمنی بدن) و گلبول های قرمز خون می شوند که نتیجه ی نهایی آن افزایش میزان اکسیژن در بافت است. این روش برای درمان دردهای مربوط به عضلات، تاندون ها و مفاصل به کار می رود.
طب درد علم جدیدی است که بدون نیاز به جراحی های باز به درمان دردهای مزمن ، با کمک تکنیکهای جدید و مدرن، مانند تزریق ژل و اوزون تراپی می پردازد. دکتر علی نقره کار، دارای بورد تخصصی درد، یکی از پزشکانی هستند که می توانند بدون جراحی، بیهوشی و بستری شدن، بسیاری از دردهای شما را بهبود داده و درمان کنند. لطفا جهت کسب اطلاعات بیشتر با شماره تلفن : 88670088 - 021 تماس حاصل فرمایید.
این گاز بر روی سیستم تحریکی ضد درد اثر گذاشته و آستانه ی درد را افزایش می دهد. این کار با حضور سروتونین و برخی ملکول های زیستی دیگر صورت می گیرد. همچنین از آنجا که این گاز جریان اکسیژن را به محل موردنظر افزایش می دهد، فرایندی به نام آنژیوژنز نیز آغاز می شود که در طی آن رگ های خونی جدید در بافت مورد نظر تشکیل می شوند. این مسئله باعث می شود تا موادی که در التهاب نقش دارند سریع تر سرکوب شوند و تغذیه ی بافت نیز به خوبی صورت بگیرد. روش های تزریق مختلفی برای اوزون تراپی موجود است که می توان به روش های دور مفصلی (peri-articular)، داخل مفصلی (intra-articular) و تزریق از طریق پوست اشاره کرد. این روش درمانی عوارض کمی داشته و تاثیرات آن در کاهش درد قابل ملاحظه است. در مورد ایمنی این روش درمانی تردید هایی وجود دارد.
استفاده از ژل در کنار اوزون درمانی بسته به وضعیت بیمار، شدت بیماری و تشخیص پزشک دارد. روش های درمانی استفاده شده که ترکیب ژل و اوزون درمانی را شامل می شوند گاهی تنها محدود به ژل و گاهی محدود به اوزون درمانی می شوند. برخی پزشکان نیز بسته به شرایط بیمار ممکن است ابتدا تزریق ژل و سپس تکمیل فرایند درمان با اوزون درمانی را توصیه کنند. باید توجه داشت که ژل درمانی و اوزون درمانی هر کدام دارای مزایا و معایب خاص خود هستند و برتری چندانی بر هم ندارند اما به نظر می رسد ترکیب این دو روش تاثیر بهتری بر روند درمان و ترمیم دارد.
در مورد ایمنی اوزون در روش های درمانی تردیدهایی وجود دارد. این گاز بعنوان یک گاز سمی شناخته می شود و گزارش هایی وجود دارند که بروز آمبولی ریه، از دست دادن دید جانبی و عفونت های خونی را با اوزون درمانی مرتبط می دانند. با توجه به اینکه این گاز برای انسان ها سمی است در صورت تماس بیش از حد و کنترل نشده می تواند موجب مرگ در اثر بیماری های تنفسی ناشی از این گاز شود.
عوارض اوزون تراپی بسته به نحوه ی اعمال این گاز متفاوت هستند. گاز اوزون هرگز نباید بصورت تنفسی استفاده شود زیرا موجب سوزش مسیرهای تنفسی، سرفه، حالت تهوع، استفراغ و سردرد می شود. همچنین در صورتی که این گاز در دوز بالا تنفس شود مشکلات شدید تنفسی ایجاد می کند. برخی افرادی که تحت اوزون تراپی قرار می گیرند ممکن است علائم شبه آنفلوانزا بروز دهند. برخی روش های اوزون درمانی از طریق دمیدن این گاز از طریق رکتوم (مسیر مقعدی و از طریق راست روده) صورت می گیرد. در این حالت عوارضی موقتی مانند احساس ناراحتی یا درد، احساس گرفتگی مسیر دفعی و احساس نیاز به دفع گاز ایجاد می شوند.
روش درمانی PRP یا Platelet-rich plasma therapy روش درمانی با استفاده از پلاکت های خونی است. پلاکت ها سلول هایی در خون هستند که نقش های مهمی دارند که مهم ترین آنها در ایجاد لخته ی خون است. همچنین این سلول ها پروتئین هایی را تولید می کنند که به التیام زخم ها سرعت می بخشد. در نیتجه اگر محلولی غنی از سلول های پلاکت را به محل التهاب و زخم تزریق کنیم می تواند باعث بهبود زخم و التهاب و تسکین دردهای ناشی از آنها شود. در این روش ابتدا مقداری از خون خود فرد گرفته می شود و پلاکت های آن از سایر سلول ها جداسازی می شود. سپس محلول غنی از پلاکت به محل بافت ملتهب یا آسیب دیده تزریق می شود. این روش درمانی برای درمان آسیب های تاندون ها، رباط ها یا عضلات و همچنین تحریک رشد مجدد مو و ... بکار می رود.
چون از سلول های خونی خود فرد استفاده می شود معمولا مشکل چندانی از طریق سلول ها ایجاد نمی شود. عوارض مربوط به این روش درمانی مربوط به تزریق هستند که شامل خونریزی، درد و احساس سوزش است. افراد معمولا چند دقیقه پس از تزریق می توانند فعالیت های خود را شروع کنند.
اورتوکین تراپی شکلی از درمان با استفاده از تزریق است که باعث تقویت سیستم ایمنی در برابر پاسخ های التهابی شده و میزان درد را کاهش می دهد. این روش درمانی مدرن، برای دردهای مفاصل، آرتروز و درد پشت و کمر مناسب است. اساس این روش بر واکنش های مربوط به پروتئین به نام اینترلوکین 1 است. اینترلوکین 1 پروتئینی است که می تواند به گیرنده هایی به نام سیتوکاین متصل شود. هر دوی این ها پروتئین هایی در مسیرهای ایمنی زایی بدن هستند. زمانی که این اتصال صورت می گیرد پاسخ التهابی در بدن ایجاد می شود و پیشرفت می کند.
این پاسخ التهابی در نهایت می تواند به آسیب بیشتر بافت ها منجر شود و وضعیت آرتروز و درد مفاصل را تشدید کند. برای جلوگیری از این فرایند لازم است تا از اتصال اینترلوکین 1 با سیتوکاین ها جلوگیری شود که این کار با ملکول هایی صورت می گیرد که به صورت کلی آنتاگونیست ها نام دارند. یکی از این آنتاگونیست ها، اورتوکین است. اورتوکین تراپی شباهت هایی با روش PRP دارد. در هر دو روش از خون خود فرد استفاده می شود اما روش آماده سازی این دو روش متفاوت است. از طرفی مزیت اورتوکین بر PRP این است که می تواند علاوه بر جلوگیری از اتصال اینترلوکین 1 با سیتوکاین ها، باعث ترشح فاکتورهای رشد نیز شود که این فاکتورهای رشد می توانند به ترمیم بافت های آسیب دیده کمک کنند.
اگر دچار علائم دیسک کمر از قبیل درد پا (که به درد سیاتیک نیز معروف است)، کرختی و درد در انگشت شست، کف و قسمت بیرونی پا و ... هستید؛ می توانید با مراجعه به متخصص درد پس از تشخیص، با استفاده از روشهای درمانی غیر جراحی مانند عمل بسته لیزری دیسک کمر (در صورتی که نیاز به استفاده از روشهای باز جراحی نباشد)، بهبود یابید.