بقراط پزشک یونانی، 5 قرن پیش از میلاد مسیح، این اصل را بیان داشت که اگر از چیزی استفاده نشود از بین می رود. بقراط نوشت: اگر از هر کدام از قسمت های بدن که عملی را انجام می دهد، استفاده ی به جا شود و در آن حدی که باید، از آن کار کشیده شود سالم تر خواهد بود، بهتر کار می کند و دیر تر مستهلک می شود. اما اگر از آن استفاده نشود و عاطل و بیکار گذاشته شود، در معرض بیماری قرار می گیرد، به صورت ناقص رشد می کند و سریع تر مستهلک می شود.

پزشکان در همه یاعصار با بهره گیری از نصایح بقراط و دیگر لطبای متقدم یونانی به ورزش به چشم عادت بهداشتی خوبی نگریسته اند. اما در اوایل دهه ی 1960 بود که عقیده ی تجویز ورزش در مقام وسیله ای برای پیشگیری از بیماری و توانبخشی شکل گرفت. این باور در مورد بیماری های مزمنی که خستگی جز نشانه ی آن هاست در ابتدا انقلابی جلوه می کرد اما اکنون جز اصول درمانی رایج قرار گرفته است.

گرچه خستگی یکی از نشانه های شایع CFS است، اما اعتقاد به گنجاندن ورزش در توانبخشی CFS هنوز قبول عام نیافته است. در حقیقت بیشتر بیماران CFS که با آنها برخورد کرده ام به اشتباه عقیده دارند استراحت باید رکن درمان ایشان قرار گیرد. برخی پزشکان استراحت درمانی مطلق را بهترین اقدام درمانی برای بیماران CFS می دانند. در این روش، بیمار دائما در حال استراحت خواهد بود.

اگر به جدید ترین یافته های بهداشتی توجه داشته باشید، می دانید یک زندگی غیر فعال و بی تحرک و آمادگی جسمانی پایین احتمال ابتلای افراد را به بیماری های مزمن بالقوه کشنده افزایش می دهد، در واقع در مطالعه ی دراز مدت مرکز تحقیقات ورزش های هوازی که بیش از 1300 بیمار کلینیک کوپر را به طور متوسط طی 8 سال پیگیری کرده است معلوم شده مردان و زنانی که کمترین حد آمادگی جسمانی را داشته اند بسیار بیشتر از آنانی که دارای آمادگی جسمانی بوده اند از بیماری های مختلف مرده اند. در مورد مردان این احتمال 44/2 برابر و در زنان 65/3 برابر افزایش نشان داده است.

میزان مرگ و میر در افراد با آمادگی جسمانی پایین در مقایسه با افرادی که امادگی جسمانی متوسط عالی داشتند بالاتر است.طبق مطالعه ای در سال 1987 گروهی اثر ورزش و چگونگی آن در پیشگیری از مرگ ناشی از بیماری قلبی را ارزیابی کردند. انها به این نتیجه رسیدند که بی تحرکی و عدم فعالیت یک عامل خطر مهم در مرگ زودرس از بیماری قلبی است و اثر آن به اندازه ی عوامل خطر معمولی است که زیاد درباره ی انان شنیده اید.

بنابراین ممکن است کسی ضرورتا به طور مستقیم از CFS نمیرد، اما روش زندگی خاصی برای او ایجاد می کند که بالقوه مرگ بار است. افرادی که ابتلا به CFS را بهانه کرده، از انجام هر گونه فعالیتی خود را مبری می دانند و بقیه عمر یکجا نشینی را اختیار می کنند، محتملا طول عمر خود را کوتاه می سازند.