روماتيسم مفصلي يا آرتريت روماتوئيد

شبکه اطلاع رسانی پزشک آن لاین [ پرتال اطلاع رساني ]آدرس وب سایت : www.pezeshkonline.ir

روماتيسم مفصلي يا آرتريت روماتوئيد

روماتیسم مفصلی یا آرتریت روماتوئید یکبیماری سیستمیک ، خودایمنی و مزمن است که شیوع آن در بین خانم های ۳۰ تا ۵۵ سال بیش از سایر افراد است.
آرتریت روماتوئید اغلب مفاصل را در هر دو طرف بدن درگیر می کند و می تواند مشکلات زیادی برای بیمار به همراه داشته باشد.
روماتیسم مفصلی بدلیل حمله دستگاه ایمنی به سلول های بدن بخصوص سلول های سینوویوم مفاصل بدن است.
سینوویوم لایه ای سلولی است که سطح درونی کپسول مفصلی را پوشانده و وظیفه آن ترشح مایع مفصلی است.
روماتیسم مفصلی اغلب مفاصل کوچک بدن را درگیر و موجب بروز درد ، تورم و التهاب مفاصل می شود.
تخریب مفاصل و اختلال در عملکرد آن ها از مهم ترین عوارض این بیماری مزمن مفصلی هستند.

تاکنون علت اصلی دخیل در این بیماری مشخص نشده اما متخصصان برخی اختلالات و یا ضعف سیستم ایمنی را در بروز آن موثر می دانند.
با توجه به مشترک بودن علائم روماتیسم مفصلی با برخی بیماری های مفصلی دیگر تشخیص دقیق آن نیازمند توجه و بررسی کافی توسط متخصص است.
پوکی استخوان، بیماری های گوارشی و بیماریهای قلبی و عروقی از جمله مشکلاتی هستند که مبتلایان به این بیماری بیش از سایر افراد در معرض خطر ابتلا به آن قرار دارند.

علائم روماتیسم مفصلی :
درد و التهاب مفاصل درگیر بیماری
تورم و گرمی مفاصل درگیر
اختلال در عملکرد مفاصل
کاهش دامنه حرکتی مفاصل درگیر
ضعف مفاصل
خشکی و کاهش انعطاف پذیری مفاصل
حساسیت به لمس و فشار
آسیب بافت های نزدیک مفاصل درگیر
ندول های روماتیسمی
بی اشتهایی و کاهش وزن
دردهای عضلانی مزمن
دفورمیتی مفاصل مبتلا
لنگیدن حین راه رفتن
عوامل افزایش دهنده خطر
سابقه خانوادگی ابتلا به بیماری های روماتیسمی
ابتلا به بیماری های ویروسی و عفونی
مصرف بیش از حد مواد کافئین دار
استعمال دخانیات بخصوص کشیدن سیگار

درمان روماتیسم مفصلی :
اگرچه درمان قطعی برای این بیماری مشخص نشده اما برخی راهکارهای درمانی می توانند علائم بیمار را تسکین داده و به بهبود عملکرد مفاصل وی کمک کنند و در عین حال از پیشرفت بیماری نیز جلوگیری کنند.
کاهش سطح فعالیت برای جلوگیری از ضعف و خستگی به مبتلایان به روماتیسم مفصلی توصیه می شود.
بیماران مبتلا به روماتیسم مفصلی باید سطح فعالیت خود را کاهش دهند تا از تشدید ضعف و خستگی جلوگیری شود.
بریس های مخصوصی که به اصلاح ناهنجاری های مفصلی کمک می کنند ممکن است توسط پزشک برای بیمار تجویز شوند.
داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی مانند آسپرین، ناپروکسن و ایبوپروفن برای کمک به تسکین درد و التهاب مفاصل موثر هستند و با تجویز پزشک می توان از آن ها استفاده کرد.
انجام تمرینات ورزشی تحت نظر فيزيوتراپيست در کنار دیگر مدالیته های فیزیوتراپی به بهبود عملکرد مفاصل و کاهش مشکلات بیمار کمک زیادی می کنند.
انجام تمرينات فيزيوتراپي کمک به کاهش خشکی مفاصل انعطاف پذیری آن ها را نیز افزایش می دهد.