معاینه اولیه صورت ، قرینگی صورت را بررسی می کند. وقتی که قرینگی صورت را بین دو نیمه صورت از طریق یک سطح بندی میدهاجیتالی مقایسه می کنیم ، متوجه می شویم که اکثر افراد کمی ناقرینگی دارند. پهنای صورت را با تقسیم بندی آن به 5 قسمت معاینه می کنند ( شکل 3 ) . خطوط کشیده شده از کانتوس ( گوشه چشم ) افقی باید عرض گردن را مشخص کنند.
ارتفاع صورت را از دو طریق می توان تعیین کرد. روش اول ، تقسیم بندی صورت به 3 قسمت مساوی است ( شکل 4 ) . اندازه گیری ها از قسمت trichion ( tr ) ( ناحیه رستنگاه مو ) به ناحیه glabella ( G ) ( خط بین دو چشم ) ، سپس از G به قسمت sub nasal ( sn ) ( ناحیه زیر بینی ) و در نهایت از sn به قمست menton ( me ) ( ناحیه زیرچانه ) طی 3 مرحله انجام می شوند. روش دوم ، یک سوم فوقانی چهره را شامل نمی شود. این روش از nasion) N ) به sn را نادیده می گیرد. به این ترتیب میانه صورت یا ارتفاع بینی ( 43% ) را نشان می دهد ، از sn بهme نشان دهنده ارتفاع قسمت پایینی صورت ( 57% ) می باشد(شکل 5 ) .
سپس صورت برای آنالیز بیشتر به واحدهای زیبایی شناسی زیر تقسیم می شود : پیشانی ، چشمها ، بینی ، لبها ، چانه ، گوش ها و گردن.
بینی
بینی واحد زیبایی شناسی مرکزی چهره می باشد و این باعث پیدایش تقاضاهای زیادی برای جراحی بینی شده است. بینی را می توان به 5 واحد زیر واحد تقسیم کرد :
1. dorsum یا ناحیه خلفی
2. side walls
3. tip یا نوک
4. ala
5. soft triangles یا مثلث های صاف ( شکل 8 ) .
در هنگام ترمیم نقایص بینی ، گوشه های این زیرواحدها باعث استتار برش می شوند. اگر برشها در حواشی این زیر واحدهای آناتومیکی زده شوند ، زخم ها و برشها کمتر به نظر می آیند. برای معاینه و ارزیابی بینی و رابطه آن با سایر ساختمانهای صورت ، باید فاکتورهای زیادی را در نظر گرفت.
این فاکتورها عبارتند از : سن ، جنسیت ، نژاد ، عادت های بدن ، فرم صورت ، مو ، شکل لب ، وضعیت دندانها ، وضعیت جمجمه ، ناهنجاری
های صورت ، قرینگی ، نوع پوست و اثرات ناشی از تغییر فرم. این فاکتورها تأثیر مستقیمی روی ارزیابی و زیبایی شناسی بینی دارند.