آرتروز یا اسپوندیلوز گردن (cervical Spondylosis) یک بیماری شایع مرتبط با سن است که در اثر آرتروز و ساییدگی مفاصل ستون فقرات گردن ایجاد می شود. دیسک های گردنی ممکن است به طور طبیعی دچار خشکی شوند و با گذشت زمان اندازه ی آنها کوچکتر شود. در این حالت ممکن است خار استخوان و سایر علائم و نشانه های آرتروز ایجاد شوند. از نظر واژه شناسی سرویکال (Cervical) به هفت مهره ی کوچک در گردن اشاره دارد و آرتروز گردن نیز به معنی تخریب و از بین رفتن دیسک های بین مهره ها است. به طور معمول ، آرتروز گردن در حدود 40 سالگی شروع می شود و با گذشت زمان بدتر می شود. همچنین از نظر جنسیتی نیز سن شروع آن در مردان زودتر از زنان است.

سایر نام های آرتروز گردن شامل موارد زیر می شود:

• استئوآرتریت گردن
• آرتروز گردن
• بیماری دژنراتیو دیسک گردن

علائم آرتروز گردن چیست؟

علائم اصلی اسپوندیلوز گردن شامل درد و سفتی گردن است. آرتروز گردن علاوه بر ایجاد علائم در گردن و سر ، می تواند منجر به دردهای انتشاری به دستها و فشار به نخاع شود.

علائم ایجاد شده در گردن و سر

ممکن است آرتروز گردن وجود داشته باشد اما هیچ علائمی بروز ندهد. هنگامی که علائم ظاهر می شوند ، به طور کلی شامل موارد زیر هستند:

گردن درد متناوب (سرویکالژیا نامیده می شود)

• سفتی گردن
• سرگیجه
• اسپاسم عضلات
• ضعف در اندام ها ( در دستها و شانه ها)
• مشکل در راه رفتن ( درم وارد شدیدی که فشار به نخاع وارد شده باشد)
• هنگامی که فرد گردن خود را حرکت می دهد، گردن صدا می دهد

علائم رادیکولوپاتی (درد انتشاری به دست ها)

رادیکولوپاتی یک بیماری است که ریشه ی عصب نخاعی را تحت تأثیر قرار می دهد . ریشه ی عصب نخاعی بخشی از عصب است که از نخاع اصلی بصورت شاخه ای جدا می شود. در این حالت علائم بر قسمتی از بدن که توسط آن عصب تحت کنترل هستند ایجاد می شود. این علائم ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• درد
• ضعف
• بی حسی
• احساس شوک الکتریکی در یک بازو
• در بسیاری از مواقع علائم رادیوکلوپاتی در اثر ایجاد فشار بر روی ریشه ی عصبی نخاعی به وجود می آیند.

علائم میلوپاتی

میلوپاتی وضعیتی است که در آن نخاع تحت فشار قرار می گیرد. در حالی که اسپوندیلوز گردن بسیار شایع است ، تنگی مادرزادی سرویکال شایع ترین بیماری گردن است که در نهایت منجر به میلوپاتی می شود. طناب نخاعی مجموعه ای گسترده و دراز از اعصاب است که در طول ستون فقرات گسترش یافته است. این ساختار در درون کانال نخاعی قرار دارد که به شکل یک مسیر یا گذرگاه در مرکز ستون فقرات هر فرد قرار گرفته است. نخاع و مغز دو جزء سیستم عصبی مرکزی هستند.

در حالی که میلوپاتی معمولا با گذشت زمان ایجاد می شود اما مشخصه ی آن در بیشتر اوقات شامل دوره هایی از وخامت سریع عصبی است که معمولاً به دنبال یک دوره ی ثبات بروز می کند. این بیماری با علائم متعددی مشخص می شود که می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. مشکل در حفظ تعادل
2. مشکل در انجام فعالیت ها با دست
3. بی حسی یا سوزن سوزن شدن مداوم در یک یا هر دو دست
4. مشکلات مربوط به دست ، مانند مشکل در نوشتن ، می تواند ناشی از میلوپاتی گردن باشد.

علل

آرتروز گردن با استئوفیت ها (خارهای استخوانی) شروع می شود که هنگام تخریب اجسام مهره ای (vertebral bodies) روی آنها ایجاد می شود. در واقع خار استخوان واکنش بدن به سایش و پارگی مفصل است. خارهای استخوانی با رشد خود می توانند فضاهایی را که اعصاب و نخاع از آنها عبور می کنند تنگ کنند.

عوامل خطر برای آرتروز گردن عبارتند از:

• سن
• ژنتیک
• سیگارکشیدن
• افسردگی و اضطراب
• مشاغلی که افراد با کارهای فیزیکی مکرر درگیر هستند
• صدمه ی فیزیکی

سن:

سن یکی از عوامل مهم در ایجاد اسپوندیلوز گردن است. با رسیدن به 40 سالگی ، احتمال ابتلا به آرتریت گردن افزایش می یابد. طبق گزارش آکادمی جراحان ارتوپدی آمریکا ، تا سن 60 سالگی ، بیش از 85 درصد از افراد دچار اسپوندیلوز گردن می شوند.

ژنتیک:

در صورتی که فردی دارای بستگان مبتلا به اسپوندیلوز گردن باشد خود وی نیز احتمال بالاتری برای بروز آن خواهدداشت. برخی از محققان تصور می کنند که به دلیل عوامل ارثی، فاکتورهایی مانند کانال باریک نخاعی طبیعی یا گذرگاه های کوچکتر از حد متوسط ​​بین مهره ها که بصورت توارثی ایجاد شده اند این بیماری ایجاد می شود. این مجاری باریک تر از حد متوسط احتمال تماس نخاع یا اعصاب با سایر ساختارها را افزایش می دهند و منجر به میلوپاتی و رادیکولوپاتی می شوند. البته باید توجه داشت که همه ی تحقیقات این مسئله را اثبات نمی کنند، برای مثال یک مطالعه در سال 2014 نشان داد که قطر کانال نخاعی و اجسام مهره ای با افزایش خطر اسپوندیلوز گردن ارتباط ندارد.

سیگار کشیدن:

مطالعات نشان می دهند که سیگار کشیدن یک فاکتور خطر برای گردن درد است. محققان گمان می کنند که سیگار کشیدن می تواند روند تخریب دیسک گردن را به ویژه در دیسک های پایینی تسریع کند. این مسئله تنها یکی از دلایلی است که گوشزد می کند تا افراد باید سیگار را ترک کنند.

افسردگی و اضطراب:

افسردگی و اضطراب به طور کلی عوامل خطر روانی برای گردن درد هستند . تحقیقات نشان می دهند که افسردگی ممکن است خطر ابتلا به آرتروز گردن را افزایش دهد. علاوه بر این ، وضعیت نامناسب سلامت روانی منجر به نتایج بدتری پس از جراحی تعویض دیسک می شود. از طرفی کاهش گردن درد پس از انجام جراحی می تواند به کاهش علائم افسردگی و اضطراب کمک کند. باید توجه داشت که افراد مجبور نیستند با افسردگی و اضطراب زندگی کنند. درمان های موثری در دسترس هستند که می توانند مشکلاتی فراتر از گردن درد شما را بهبود بخشند.

نوع شغل:

اگر شغل فرد شامل حرکات مکرر گردن ، بلند کردن وزنه ، ارگونومی نامناسب یا قرارگرفتن در معرض ارتعاش و حرکات سریع باشد ، در این حالت می تواند یک عامل خطر مهم برای آرتروز گردن باشد. افرادی که به دلیل شغل خود در معرض خطر بالاتری برای بروز این بیماری هستند عبارتند از:

1. نقاشان
2. لوله کش
3. نصاب کف پوش
4. کارگران ساختمانی
5. رانندگان کامیون یا اتوبوس
6. هرکسی که به صفحه ی کامپیوتر در ارتفاع نامناسب خیره می شود.

صدمه و آسیب فیزیکی:

در حالی که اکثر افراد مبتلا به آرتروز گردن صدمات قبلی به گردن نداشته اند، ضربه به گردن شما - و به ویژه ضربه ی تکرارشونده - خطر ابتلا به آرتروز گردن را افزایش می دهد.

تشخیص:

همانند فرآیند تشخیص اکثر بیماری های گردن و کمر، پزشک احتمالاً با گرفتن شرح حال و انجام معاینه فیزیکی، اطلاعات مربوط به اسپوندیلوز گردن فرد را جمع آوری خواهدکرد. سپس، یک یا چند نوع تصویربرداری و احتمالاً مطالعه هدایت عصبی انجام می گیرند.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی یا ام آر آی:

وقتی صحبت از آزمایشات تصویربرداری آرتروز گردن می شود، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) بعنوان معیار اصلی نام برده می شود. MRI ممکن است به پزشک در دیدن استخوان ها، بافت های نرم و اعصاب فرد کمک کند و همچنین به آنها کمک کند تا دقیقاً ببینند چقدر فضای اطراف نخاع و یا ریشه های عصبی احاطه شده است.

اشعه ایکس:

از اشعه ایکس نیز برای تشخیص اسپوندیلوز سرویکس استفاده می شود، زیرا امکان مشاهده ی مسیرهای استخوانی که شامل نخاع و ریشه های عصب نخاعی است را می دهد. اگر فردی علائم عصبی ندارد ممکن است فقط به اشعه ی ایکس نیاز داشته باشد.

اشعه ایکس می تواند پزشک را در مورد مواردی مانند باریک شدن فضای دیسک، وجود خارهای استخوانی و هرگونه کاهش قطر کانال نخاعی که می تواند منجر به میلوپاتی شود آگاه کند. همچنین ممکن است به پزشک فرد کمک کند که اسپوندیلوز دهانه رحم را از نظر شدت در درجات خفیف، متوسط ​​یا شدید طبقه بندی کند.

اسکن توموگرافی کامپیوتری یا سی تی اسکن:

اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) یکی دیگر از آزمایش های تصویربرداری تشخیصی است که معمولاً برای افراد مبتلا به آرتروز گردن انجام می شود. سی تی اسکن مانند تصویربرداری اشعه ی ایکس است، با این تفاوت که در روش سی تی چندین عکس گرفته می شود و آنها را کنار هم قرار می دهند تا مقطعی از ناحیه را نشان دهد. در این روش کیفیت تصویر بهتر از روش اشعه ی ایکس است، بنابراین ممکن است به پزشک اجازه دهد کانال نخاعی را بهتر مطالعه کند و در طول مسیر نخاعی، هرگونه تغییر ایجادشده را مطالعه کند.

میلوگرافی:

میلوگرافی نیز نوعی سی تی اسکن است که شامل تزریق رنگ به بدن فرد برای مشاهده بهتر ساختارهای خاص است. در این حالت پزشک برای تجسم ریشه های عصبی نخاعی و ردیابی انسدادهایی که می توانند منجر به علائم رادیکولوپاتی شوند از این روش استفاده می کند.

مطالعه هدایت عصبی:

آزمایش دیگری که برای تشخیص (یا تایید تشخیص) رادیکولوپاتی استفاده می شود مطالعه ی هدایت عصبی است. این روش میزان عملکرد اعصاب را اندازه گیری می کند. گاهی اوقات مطالعات هدایت عصبی همراه با آزمایش الکترومیوگرافی انجام می شود که عملکرد عصب به عضله را در طول انقباض و آرامش اندازه گیری می کند. در طول مطالعه، الکترودهایی روی پوست قرار داده می شوند که تحریک الکتریکی را به اعصاب وارد می کند. البته برخی از افراد این روش را روشی نامناسب و آزار دهنده می دانند.

درمان آرتروز گردن :

متخصصان آرتروز گردن عبارتند از:

• فوق تخصص درد
• روماتولوژیست ها
• متخصصان مغز و اعصاب
• جراحان ارتوپدی
• جراحان مغز و اعصاب

مدیریت محافظتی آسیب ممکن است در کنترل درد و کندکردن پیشرفت بیماری کمک کند. برای موارد شدیدتر ممکن است جراحی توصیه شود.

مدیریت محافظتی:

در حالی که نمی توان از تخریب مفاصل در اثر افزایش سن جلوگیری کرد، اما می توان سرعت پیشرفت آن را کاهش داد.

اگر علائم بیماری در فرد خفیف یا متوسط ​​هستند و مشکلات عصبی پیشرونده ای ندارد، مراقبت محافظه کارانه می تواند یک گزینه ی مناسب و کامل باشد. این روش ممکن است شامل ترکیبی از موارد زیر باشد:

1. داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)، مانند آسپرین، Aleve (ناپروکسن) یا Advil (ایبوپروفن)، برای کاهش التهاب و تسکین درد
2. مسکن هایی مانند تیلنول (استامینوفن) که فقط برای تسکین درد هستند
3. تزریق کورتیکواستروئید برای درمان درد گسترش یابنده و کاهش التهاب
4. بلوک عصبی که توسط فوق تخصص درد و تحت هدایت تصویر برداری انجام می شود
5. استفاده از آتل های سرویکال برای حمایت و تثبیت در دوره ی بهبودی
6. ورزش کردن یا در موارد دیگر کاهش (و نه حذف) فعالیت های بدنی با نظر پزشک متخصص
7. فیزیوتراپی: می تواند متناسب با علائم و مشکلات فرد باشد
8. عمل جراحي

به طور کلی جراحی برایآرتروز گردن ضروری نیست. علائمی که ممکن است به جراحی نیاز داشته باشند عبارتند از:

• دردی که کنترل آن دشوار یا غیرممکن است
• علائم رادیکولوپاتی که با گذشت زمان بدتر می شوند
• همچنین در صورت نیاز به جراحی، چندین گزینه جراحی وجود دارد.

---