ساکروایلئیت التهاب یک یا هر دو مفصل ساکروایلیاک شما است. این دو مفصل در جایی قرار دارند که ساکروم (آخرین بخش مثلثی شکل ستون فقرات) با ایلیوم (بخشی از لگن) برخورد می کند. ساکروایلئیت منبع شایع کمردرد یا درد در باسن یا ران است. اغلب تشخیص آن دشوار است، زیرا بسیاری از بیماری های دیگر باعث ایجاد درد در همان مکان ها می شوند. پزشکان به طور قطع نمی دانند چند نفر با ساکروایلئیت زندگی می کنند. با این حال، تخمین زده شده است که بین 10 تا 25 درصد از افرادی که کمردرد را گزارش می کنند، ممکن است ساکروایلئیت داشته باشند.

علت التهاب مفصل ساکروایلیاک

التهاب مفصل ساکروایلیاک بیشتر علائم ساکروایلیاک را ایجاد می کند. بسیاری از شرایط پزشکی باعث التهاب در مفصل ساکروایلیاک می شوند، از جمله:

• استئوآرتریت:

این نوع آرتریت ساییدگی می تواند در مفاصل ساکروایلیاک رخ دهد و در نتیجه تجزیه رباط ها ایجاد شود.

• اسپوندیلیت آنکیلوزان:

این یک نوع آرتریت التهابی مفاصل ستون فقرات است. ساکروایلئیت اغلب یکی از علائم اولیه اسپوندیلیت آنکیلوزان است.

• آرتریت پسوریاتیک:

این بیماری التهابی باعث درد و تورم مفاصل و همچنین پسوریازیس (لکه های پوسته پوسته روی پوست) می شود. آرتریت پسوریاتیک می تواند باعث التهاب مفاصل ستون فقرات از جمله مفاصل ساکروایلیاک شود.

سایر علل ساکروایلئیت عبارتند از:

• تروما:

سقوط، تصادف با وسیله نقلیه موتوری یا آسیب های دیگر به مفصل ساکروایلیاک یا رباط های حمایت کننده مفصل ساکروایلیاک می تواند علائم ایجاد کند.

• بارداری:

هورمون های تولید شده در دوران بارداری می توانند عضلات و رباط های لگن را شل کرده و باعث چرخش مفصل ساکروایلیاک شوند. وزن بارداری همچنین می تواند به مفصل ساکروایلیاک فشار وارد کند و منجر به ساییدگی مفصل شود.

• ساکروایلئیت پیوژنیک:

این یک عفونت نادر مفصل ساکروایلیاک است که توسط باکتری استافیلوکوکوس اورئوس ایجاد می شود.

علائم التهاب مفصل ساکروایلیاک

علائم شایع ساکروایلئیت شامل دردهایی است که:

• در قسمت تحتانی کمر، باسن، لگن یا ران رخ می دهد
• پس از نشستن یا ایستادن طولانی مدت یا بلند شدن از صندلی بدتر می شود
• پس از چرخش باسن بدتر می شود
• احساس تیز یا ضربه، کسل کننده و دردناک می کند

تشخیص التهاب مفصل ساکروایلیاک

پزشک از شما در مورد سابقه پزشکی شما، از جمله هر گونه اختلال یا شرایط التهابی قبلی سوال خواهد کرد. سایر آزمایشات تشخیصی عبارتند از:

• معاینه فیزیکی و تست های حرکتی:

در طول معاینه فیزیکی، ستون فقرات از نظر تراز و چرخش مناسب بررسی می شود. در طول تست های مختلف حرکت فیزیکی، از شما خواسته می شود در جهات خاصی حرکت کنید. در برخی از این آزمایش ها، پزشک به مفصل ساکروایلیاک، ستون فقرات، لگن یا ساق پای شما فشار وارد می کند. هر چه تعداد آزمایش هایی که مثبت می شوند بیشتر باشد (باعث درد شود)، احتمال ابتلا به ساکروایلئیت بیشتر می شود.

• تست خون:

تست خون به دنبال علائم التهاب است.

• آزمایش های تصویربرداری:

در صورتی که پزشک مشکوک به جراحت به عنوان منبع درد یا بررسی تغییرات در مفصل ساکروایلیاک باشد، ممکن است عکس برداری با اشعه ایکس، سی تی اسکن و یا اسکن MRI تجویز شود.

• تزریق استروئید:

تزریق استروئید به مفصل ساکروایلیاک هم یک آزمایش تشخیصی - در صورت تسکین درد - و هم یک درمان است. این روش با استفاده از اشعه ایکس برای هدایت سوزن نخاعی به محل مناسب برای تزریق انجام می شود.

عوارض التهاب مفصل ساکروایلیاک

ساکروایلئیت در صورت عدم درمان باعث از دست دادن تحرک در برخی افراد می شود. درد درمان نشده همچنین می تواند خواب شما را مختل کند و منجر به شرایط روانی مانند افسردگی شود . ساکروایلئیت همراه با اسپوندیلیت آنکیلوزان می تواند در طول زمان پیشرفت کند. با گذشت زمان، این نوع آرتریت باعث می شود مهره ها (استخوان ها) در ستون فقرات به هم جوش بخورند و سفت شوند.

درمان التهاب مفصل ساکروایلیاک با تزریق در مفصل ساکروایلیاک

تزریق در محل مفصل ساکروایلیاک یک راهکار موثر برای درمان التهاب آن به شمار می رود. معمولا از کورتیکواستروئیدها برای کاهش درد و التهاب مفاصل استفاده می کنند و آن را مستقیما در محل مفصل هایی که دچار التهاب شده است، تزریق می کنند. البته متاسفانه این روش در بسیاری از بیماران باعث تسکین طولانی مدت درد نمی شود و فقط تاثیر موقتی و کوتاه مدت دارد. علاوه بر آن از این داروها فقط باید به مقدار محدودی استفاده کرد، زیرا به طور کلی مصرف استروئیدها می تواند باعث ضعیف شدن بافت هایی از قبیل غضروف ها، استخوان ها، تاندون ها و رباط ها شود.

نوع دیگری از تزریق که امروزه برای درمان التهاب مفاصل مورد استفاده قرار می گیرد، تزریق ترمیمی نام دارد. در این روش تلاش می شود تا با تزریق داروهایی، واکنش های ترمیمی خود بدن را تحریک کنند.

• پرولوتراپی:

در روش پرولوتراپی از یک ماده تکثیر شونده به نام محلول دکستروز (آب قند) استفاده می شود و آن را مستقیما در محل اتصال رباط یا تاندون به استخوان تزریق می کند. این کار باعث شروع فرآیند التهاب می شود. در واقع با این کار، همان فرآیندی که بدن انسان به طور طبیعی در زمان بروز یک التهاب در پیش می گیرد، القا شده و سیستم ترمیمی طبیعی بدن تحریک می گردد. التهاب موضعی که به این ترتیب به وجود می آید، باعث افزایش خون رسانی و تأمین عناصر غذایی بیشتری برای نواحی آسیب دیده می شود و در نتیجه، بافت های آسیب دیده می توانند خود را بهتر ترمیم کرده و رشد رباط ها و تاندون های جدید در این ناحیه آغاز می شود.

• پلاسمای غنی از پلاکت (PRP):

پلاسمای غنی از پلاکت نیز یکی از روش هایی است که در آن با تزریق یک دارو، فرایند طبیعی ترمیم بدن تحریک می شود. در واقع در این روش نیز همانند روش پرولوتراپی که از تزریق دکستروز استفاده می شد، از تزریق پلاسمای غنی از پلاکت برای فریب دادن بدن و وادار کردن آن به ترمیم آسیب های عضلانی اسکلتی استفاده می شود. این عمل می تواند باعث کاهش درد و بهبود عملکرد مفصل شود. عوامل رشدی که در پلاکت های موجود در پلاسمای غنی از پلاکت وجود دارند، می توانند روند ترمیم بافت ها به وسیله خود بدن را سرعت ببخشند.

---